Meesterlijk debuut

Vanaf de eerste zin zit ik in het verhaal. Anna Downes neemt me meteen mee in een wirwar aan gebeurtenissen die volslagen onduidelijk zijn, maar voortdurend de spanning laten oplopen.

Het verhaal wordt ons verteld door drie personen. Grotendeels is dat Emily. Downes zet hier een chaotisch, sprankelend personage neer. Als actrice is Emily er nooit in geslaagd om een rol te bemachtigen. Niets lukt haar, terwijl ze eigenlijk zoveel ambities heeft, en dan krijgt ze ineens die droombaan in de schoot geworpen, om als hulp te gaan werken in zijn landhuis in Frankrijk, waar zijn vrouw en dochtertje wonen.

Haar relaas wordt aangevuld vanuit haar werkgever Scott – een onpeilbare, merkwaardige man, die duidelijk iets in zijn schild voert en er een onbegrijpelijk gezinsleven op nahoudt. We weten niet wat er aan de hand is, maar hij heeft redenen om juist Emily erbij te betrekken. Tussendoor staan korte stukjes van Nina in de ik-vorm, waarin ze heel gefragmenteerd terugkijkt in de tijd. Downes geeft ons op indringende wijze inzicht in haar psyche, waardoor ik wel een unheimisch gevoel bij haar krijg.

De dreiging van opkomend onheil sluimert op de achtergrond, en dit is ook wat Emily zich realiseert. Vreemde voorvallen en onverklaarbaar gedrag voeden het besef dat er iets heel erg mis is. Downes geeft hier steeds subtiele stukjes prijs, maar dusdanig gedoseerd dat ik heel lang geen idee heb wat er werkelijk aan de hand is. Er komen allerlei scenario’s in me op, die allemaal even onwaarschijnlijk zijn. Maar welke rol speelt Emily’s eigen verleden? Wat drijft Scott tot zijn zelfdestructieve neigingen en waarom laat hij zich nooit zien bij zijn gezin? Wat is er mis met Aurelia?

In de tweede helft begint de rollercoaster pas goed te lopen. Langzaam stuurt Downes mij en ook Emily een bepaalde kant op. Ze schrijft heel slim, en ik besef dat zij haar lezers op subtiele wijze op verkeerde sporen zet. Dat hoofdstukken soms abrupt eindigen, draagt daar zeker aan bij. Steeds sneller stevenen we af op een onvermijdelijke climax, de plot wordt langzaam duidelijk. Maar dan begint het eigenlijk pas.

Downes slaagt erin om nog steeds de spanning te laten oplopen tot een surrealistische, enge ontknoping uit toch nog onverwachte hoek. Maar we blijven toch nog achter met vragen.

Het veilige huis is een meesterlijk, ingenieus opgebouwd verhaal. En hoe mooi is de rode draad, namelijk dat een lichaam een trauma nooit vergeet. Je geest kan het dan nog zo hard verdringen, maar het blijft diep altijd zitten. Je lichaam vergeet niets.
Wat een debuut!