Overdonderende twist

Het is even heel vreemd als een schrijver ineens geen vrouw maar een man blijkt te zijn. Ik heb steeds gedacht dat Riley Sager een vrouw was, misschien door de manier waarop zij over vrouwen schrijft. Tot ik vorige week ineens las dat dit niet zo was… Dit heeft best invloed op mijn vereenzelviging met een schrijver; op mijn oordeel of begrip over de manier waarop hij of zij dingen beschrijft.Het heeft niets te maken met af- of goedkeuring. Wel met de manier waarop ik het verhaal beleef.

Sager’s debuut (De laatste meisjes) vond ik fantastisch, ik was daarom een beetje huiverig voor dit tweede boek van zijn hand. Kan hij zijn succes evenaren? Vrij snel kom ik tot de conclusie dat hij dit wel degelijk gedaan heeft. De broeierige spanning groeit en groeit door de perfect passende flashbacks naar 15 jaar geleden. Stukje bij beetje ontvouwt hij voor mij ogen wat er toen gebeurd is. Emma heeft daar een grotere rol in gespeeld dan je in het begin misschien denkt. De prikkelende suggesties die Emma daar vanaf het begin zelf over geeft, wil ik eigenlijk helemaal niet horen. Inwendig stribbel ik tegen; als lezer wil dat zij een onschuldige toeschouwer is geweest. Het is een element dat het boek nóg boller laat staan van onzekerheid en met een overdonderende twist laat afsnellen op een onverwacht slot. Heerlijk.

Mogelijk is Mijn laatste leugen zelfs nog beter dan De laatste meisjes…