Prachtige strijd

Ze is zo succesvol in haar carrière als model, ze verdient geld als water, maar daaronder zit een hele eenzame, angstige, bozige vrouw, die tot niet meer in staat is dan een oppervlakkig leven: Electra, de jongste zus.
In dit zesde deel van de zeven-zussen-serie is Pa Salt meer aanwezig dan in de vorige boeken. Dit vloeit prachtig voort uit het feit dat Electra een heel andere band met hem heeft dan haar zussen.

Ze plaatst hem niet bepaald op een voetstuk; ze heeft zijn brief – alle zussen hebben na zijn dood een brief van hem ontvangen met aanwijzingen voor hun afkomst – niet alleen ongelezen weggelegd, maar Is hem ook gewoon kwijt. Waar haar zussen pa met respect in gedachte houden, bespeur ik bij Electra alleen maar onverschilligheid en wrok. Totdat ze de brief terugvindt en hem leest.

n dit boek komen veel eigentijdse thema’s aan bod, zoals alcohol- en drugsverslaving en racisme, maatschappelijke issues zoals rassenrellen in Harlem, waar Cecily in verzeild raakt, maar ook een tijdbeeld van Kenia in de jaren ’30 en ’40. Vooral de verhouding tussen westerlingen en de oorspronkelijke bewoners de Maasai en de tenenkrommende handelswijze van de Engelsen en Amerikanen ten opzichte van het land en de dierenpopulatie.

Ook in dit deel komen historische figuren voor zoals de flamboyante Kiki Preston en anderen van de zogenoemde Happy Valley, en uit de huidige tijd het Hale House in New York, waar baby’s van verslaafde moeders opgevangen worden.

De interne stijd van Electra is levensecht neergezet. Ze moet heel wat overwinnen voordat ze ook maar het verhaal van haar afkomst dúrft aan te horen en de confrontatie met zich zelf kan aangaan.
Een prachtig in elkaar gevlochten verhaal, met opnieuw een mooie twist aan het einde, eentje waar ik al erg op hoopte. De soms iets te voorspelbare ontwikkelingen neem ik voor lief, daar staan heel veel verhaalwendingen tegenover die ik niet zag aankomen. En het herhaaldelijk gebruik van mode(kracht)termen, zoals ‘holy moly!’ dient waarschijnlijk om de tijdgeest neer te zetten en ook de verschillen tussen Amerikaans en Brits Engels; iets waar Cecily mee geconfronteerd werd. Dit ben ik bij Riley niet gewend en het haalt het niveau van het boek op dat moment iets naar beneden. Of het kenmerkt de Amerikanen, dat kan ook natuurlijk. Dat het slotgedeelte erg uitgesponnen is, echt wel korter had gekund, is uiteindelijk niet erg, omdat het naadloos aansluit op de overgang naar de langverwachte cliffhanger, zoals steeds in de allerlaatste zin van het boek.
Wel jammer van het fenomeen ‘…, maar hé, ….’. Een negatieve opmerking, gevolgd door ‘, maar hé’, en dan een vergoelijkende draai. ‘….But hey, …‘ Tja, wat zal ik zeggen? Een nieuw kunstje van de een-en-twintigste eeuw dat mij totaal níet kan bekoren. Maar hé, het lukt me om hier overheen te stappen. Er is meer dan genoeg ter compensatie.

Nu moet ik waarschijnlijk een jaar wachten op deel zeven!