Bizar goed

Vertrouw het boek niet
Vertrouw dit verhaal niet
Vertrouw jezelf niet.

Deze tekst op de achterflap van het boek geeft onmiddellijk de dreiging weer die er vanaf pagina één afspat. Er is iets niet in orde. Adeles huwelijk is niet wat het lijkt. En David ook niet. Dat geeft me de impuls om Louise te willen waarschuwen.

Voorin – nog vóór het schutblad – heb ik dan al een bizarre ‘geheimhoudingsverklaring’ gelezen, waarin de schrijfster (of de uitgever?) stelt dat niets van de plot verraden mag worden. Hiervoor is zelfs een hashtag ontwikkeld: #WTFthatending.

Louise heeft David ontmoet in een kroeg, ze is als een blok voor hem gevallen. Helaas bleek hij getrouwd te zijn, met Adele. De twee vrouwen komen elkaar ook tegen, bij toeval, en ze raken bevriend.

We krijgen een inkijkje in ‘toen’ – de hoofdstukken over het verleden van Adele, geschreven in de derde persoon -, afgewisseld met de stukken ‘nu’, van beide dames afzonderlijk. Deze laatsten staan allebei in de ik-vorm, hetgeen wel voor verwarring zorgt. Ik moest in ieder geval steeds bedenken wie er op dat moment aan he woord is. Hoe het ook zei, Pinboriugh slaagt erin om me hun levens in te trekken. En dan wil ik ook weten hoe het nou allemaal zit.

Adele refereert in haar ‘nu’-delen naar een geheim dat ze samen met David heeft, maar nog veel intrigerender is haar gedrag. Ze voert duidelijk iets in haar schild. Maar vooral: hóe doet ze dat?

Ineens lijkt Pinborough me met een misschien onopvallende opmerking op het juiste been te zetten. Maar direct blijkt dat niets onopvallend is, daarvoor is ze een veel te slimme schrijver. De plot is verbluffend. Maar de twist die daarná nog komt, slaat echt alles. Het is allemaal nog veel erger dan je denkt.

Vertrouw het boek niet
Vertrouw dit verhaal niet
Vertrouw jezelf niet.

Pinborough heeft dit verhaal geniaal opgebouwd, de plot is geweldig. Als je voorbij kunt gaan aan de vraag of het inderdaad reëel kan zijn… Ik wel.