The taking of Annie Thorne

Joe Thorne keert terug naar zijn geboortedorp Arnhill. Onder valse voorwendselen krijgt hij een baan als leerkracht op de lokale school, Arnhill Academy. Hij vervangt er Mrs Morton die, nadat ze haar zoon Ben heeft vermoord, zelfmoord heeft gepleegd. Net dit schokkende feit haalt Joe terug naar Arnhill. Twee maand geleden kreeg hij een e-mail met een verwijzing naar zijn zus Annie en de woorden ‘het gebeurt opnieuw’. Ben is, net als Annie in het verleden, een tijdje vermist geweest. Zijn terugkeer verloopt niet onopgemerkt en oude demonen steken de kop op, maar ook de problemen waarvoor hij recent op de vlucht is, zijn meegekomen naar Arnhill.

C.J. Tudor is geboren in Salisbury, Engeland. Voor ze besloot om een boek te schrijven, heeft ze verschillende baantjes gehad. Tijdens het schrijven van De krijtman runde ze een hondenuitlaatservice, maar voorheen was ze onder andere presentatrice, winkelbediende en voice-over. Haar debuut werd al voor verschijnen erg gehypet en dat zorgde ervoor dat de vertaalrechten binnen een paar weken aan 39 landen werden verkocht. The Taking of Annie Thorne is haar tweede boek en is ook bekend onder de titel The Hiding Place.

Het stadje Arnhill is geen plek waar je je als mens kan ontplooien en iedereen die is achtergebleven, lijkt gestrand. Joe is terug van weggeweest en dat roept veel vragen op bij oude bekenden. De geschiedenis is in het begin van het boek onduidelijk, maar stukje bij beetje kom je meer te weten over zijn familie en achtergrond. Je moet er wel even op wachten, want het duurt tot de tweede helft van het boek voor je enig vermoeden krijgt hoe het werkelijk in elkaar zit.

Eigenlijk is dát wel een goede zet van Tudor. Uit de titel kan je afleiden dat Annie Thorne, het zusje van Joe, een grote invloed moet hebben op het verhaal. Doordat Annie in geen velden of wegen te bekennen is en maar af en toe ter sprake wordt gebracht, krijgt de nieuwsgierigheid van de lezer wel voldoende aandacht. Het is intrigerend hoe Tudor haar verhaal opbouwt, maar het is ook een valkuil.

In The taking of Annie Thorne is het de sfeer die allesbepalend is. Het voelt bijna alsof de letters zwaar wegen op de bladzijden. Er zit een ongelooflijke traagheid in de tekst, die ervoor zorgt dat je als lezer bijna in slow motion observeert. Niet dat het boek niet vlot leest, want dat doet het wel, maar het verhaal sleept zich voort. Het ergerlijke aan deze stijl is dat de lijn erg dun is tussen een stilistisch traag boek en een ongelooflijk saai boek. Tudor slaagt er zeker niet in om het hele verhaal lang aan de goede kant van deze lijn te blijven.

Niet alleen het tempo van het boek zal bepalen of je dit boek kan waarderen, maar ook de ruimdenkendheid van de lezer wordt zwaar op de proef gesteld. Bovennatuurlijke aspecten in een thriller kunnen het goed doen, mits ze in de juiste dosering én op het juiste moment worden geïntroduceerd. Dat is toch waar het schoentje wringt in The taking of Annie Thorne. Alles ‘moet’ even passend gemaakt worden naar het einde van het verhaal toe. De balans is op dat moment even compleet zoek, maar op dat punt gekomen, heb je er als lezer ook wel genoeg van en mag het ook wel klaar zijn.

Joe en Annie Thorne kunnen de lezer niet helemaal overtuigen. Niet met hun verhaal en niet met hun personages. Er zit te weinig vaart en te weinig spanning doorheen het hele boek om de aandacht van de lezer voldoende vast te houden. De passages die dat wel kunnen vallen weg in het geheel en dat is jammer. Een gemiste kans.