Een prettig gestoord boek voor jong en oud!

Een beetje vreemd opkijkend van de cover, sla je het boek open en daarmee begint de reis. Een ritmische reis die je laat kennismaken met dieren en planten, en ‘rare’ mensen. Op een manier die je laat nadenken en lachen tegelijkertijd.  

De gedichten van Inger Hagerup (1905-1985) voelen vertrouwd aan. Ze staat dan ook bekend als een van de bekendste Noorse dichters van de vorige eeuw. Ze won verschillende Zweedse en Noorse literatuurprijzen. Ook haar man was auteur van kinderboeken, en haar eigen zonen waren óók auteurs. Je kan zeggen dat het in de familie zit! Hagerup schreef ook romans, hoorspelen en verschillende belangrijke toneelstukken. Tijdens de Tweede Wereldoorlog schreef ze protestliedjes, die gezongen werden door de Noren. Mede daardoor moest ze naar Zweden vluchten in 1943, samen met haar man Anders.  

Hagerup heeft een kenmerkende stijl, wordt gezegd, en dat klopt helemaal. Het wordt ritmisch genoemd en vol humor. Zo raar geeft in ieder geval veel plezier tijdens het voorlezen, want de gedichten rollen prettig van de tong. Van veel van de gedichten uit Zo raar zijn liedjes gemaakt, deze worden tot op de dag van vandaag nog steeds op alle Noorse kleuterscholen en kinderdagverblijven gezongen en je kan het kinderliedje ‘Så rart’ gewoon op Youtube vinden.  

De moeilijke taak om deze gedichten naar het Nederlands om te zetten lag bij vertaalster Bette Westera (1958). Zij studeerde Noors aan de Universiteit van Amsterdam. Ze schrijft verhalen, gedichten en prentenboeken, waarmee ze onder andere de Woutertje Pieterse Prijs, de Gouden Griffel en de Gouden Poëziemedaille won. Ze had al vanaf het eerste moment dat ze de gedichten van Hagerup las, het verlangen om ze te mogen vertalen.  

De illustraties bij de gedichten zijn van Paul René Gauguin (1911-1976). Hij is een Noorse kunstenaar die illustreerde, maar ook schilder, graficus, beeldhouwer en decorontwerper was. Hij was tevens de kleinzoon van de Franse schilder Paul Gauguin en werd vooral geïnspireerd door Vincent van Gogh en Picasso. Dat laatste is ook te zien aan zijn bevreemdende tekeningen. Op elke spread zijn er een of twee overheersende kleuren aanwezig en de kleurvakken blijven helemaal niet binnen de lijntjes. De vormen van de dieren zijn herkenbaar, maar niet realistisch. De verhoudingen zijn soms helemaal zoek. Als je als lezer bij de gedichten al het gevoel hebt dat ze bijzonder zijn, dan wordt dit alleen maar versterkt door deze illustraties. Het geheel heeft een eigen karakter, een fantasiewereld waar je heel makkelijk in en weer uit stapt. Een wereld waar het enkele momenten prettig vertoeven is, en die je laat glimlachen en tegelijk je wenkbrauwen laat optrekken.  

Of de tekeningen al of niet je smaak zijn, het geheel past prima bij elkaar en de gedichten en illustraties vullen elkaar mooi aan. In de meeste gedichten zit op een slinkse manier een les verstopt, die misschien niet voor elk kind direct duidelijk zal zijn. Maar wanneer de kinderen ouder worden en ze Zo raar weer ter hand nemen, zullen ze snappen wat ze eerst gemist hebben. Een prettig gestoord boek voor jong en oud!