Glans van hoop

Glans van hoop

Wat een fijn boek om een recensie voor te schrijven! En wat jammer dat sommige lezers al veel verklappen in hun eigen recensie, dat is toch niet de bedoeling dames en heren?
Helaas, ik ga hier dus geen gebeurtenissen ontleden.
Vanaf de eerste bladzij zit je als lezer middenin het verhaal, wat makkelijk lijkt maar het niet is. Het verhaal is onvoorspelbaar, spannend en er wordt niets uitgelegd wat niet uitgelegd hoeft te worden. De auteur gaat er van uit dat je een zekere basiskennis hebt. Voor de rest (Franse termen of gedateerde woorden) staat er een woordenlijst achterin en een simpel gehouden plattegrond voorin het boek.
Ik vond het fijn om beide opties te hebben, nodig of niet.
Koreman heeft een fijne schrijfstijl. Ik heb alleen een aantal keer gemerkt dat ze het woord ‘maar’ overbodig (naar mijn smaak) gebruikt, bijvoorbeeld 2x in twee of drie opeenvolgende zinnen. Zelf had ik dan een synoniem gebruikt.
De verhouding tussen de omschrijving van het straatbeeld, interieur van huizen , personages of bepaalde gebouwen en de ruimte voor eigen interpretatie vond ik prima in evenwicht.
Ze weet zeer goed een beeld te schetsen van het leven van mensen die in verzetswerk zaten. Dat constant op je hoede zijn, alle routes op je duimpje kennen, altijd minstens een plan B hebben, elke dag proberen wat extra eten te regelen, ruilhandel, tussendoor af en toe school (hoewel dat zo onbelangrijk lijkt op dat moment) de truukjes om bekenden te waarschuwen zonder dat anderen dat door hebben, enz enz.
Dat alles gaf mij af en toe een beklemmend gevoel. Natuurlijk probeer je je dan voor te stellen hoe dat geweest moet zijn en hoe je situaties zelf had aangepakt.
Daar bovenop de ongerustheid over familie en vrienden die (al of wellicht) zijn opgepakt en van wie ze geen idee hebben of hij/zij nog leeft.
Af en toe komt er een personage wat minder uit de verf, maar echt storen doet dat niet. Daar is het verhaal boeiend genoeg voor.
De blijdschap die beschreven wordt bij elk extra hapje gekregen of geruild voedsel en zeker bij iets wat moeilijk te krijgen was, raakte me. Ik kon het eten bijna ruiken en proeven. De weerzin die ik normaliter voel bij vlees (als veganist) kon ik bijna van me afzetten onder deze ‘omstandigheden’. Dat viel me op en vond ik bijzonder.
Mijn titel komt uit een prachtige zin, op ongeveer tweederde van het boek:
“ ik vond de zonsopgang en de schemering de mooiste uren van de dag. Gouden uren, waarin de zon van opzij op de blaadjes schijnt en alles verlicht met een glans van hoop.’
Want daar gaat het uiteindelijk om in dit boek. Hoop. Hoop dat ze zo ongeschonden mogelijk door de oorlog heen komen, met al die hen lief zijn.

Zo wordt het boek ook afgesloten:
‘Je komt op de wereld in een familie. Soms pakt de wereld die familie van je af. Maar je kunt weer een soort nieuwe familie opbouwen. Door goed voor elkaar te zorgen en samen alle kleine dingen te vieren die de wereld je geeft. Dát is de manier waarop wij de oorlog hebben overleefd.’
ik ga zeker meer lezen van deze schrijfster. Dit boek mag in ieder geval blijven en krijgt een plekje in mijn collectie oorlogsromans.