Alter Ego

‘Alter Ego’ is een pageturner zoals alleen Esther Verhoef die kan schrijven. Naast een thriller is het ook een mustread over verlangen, eenzaamheid, schijn en werkelijkheid. Ik kan over Alter Ego heel kort zijn: het is haar meest literaire boek tot nu toe.
Waarom lees ik graag de boeken van Esther Verhoef? Voor mij is het werk van Esther Verhoef een tango van licht en schaduw. Via een spannend verhaal leert de lezer haar personages kennen. Waar ik iedere keer als ik een boek van haar lees van geniet is de dynamiek of deze dans tussen het licht (kwetsbaarheid, liefde, vriendschap of familie) en schaduw (narcisme, haat, lust of eenzaamheid). Hoe deze thema’s in haar boeken steeds als het ware een dans uitvoeren, waarbij dan schaduw leidt en met een wending het licht vervolgens leidt, maakt dat veel lezers haar boeken omhelzen.
‘Alter ego’ (2023) is een verhaal over het vervullen van existentiële eenzaamheid en het creëren van het ideale plaatje, waarbij het lijkt of iemand gelukkig is, terwijl zij dat niet is. Dat levert een verhaal op dat niet alleen spannend is, maar ook heftig, tragisch en verassend.

Twee spanningsvelden maken het verhaal erg spannend en daar wil ik kort bij stilstaan. De eerste is de band tussen creatie en destructie. Camiel heeft een goedlopende horeca onderneming opgebouwd en Lynn ondersteunt hem daarbij. Dat lijkt fantastisch, maar niets is minder waar. De prijs die beiden betalen om dit beeld in stand te houden is hoog. Heel geraffineerd wordt duidelijk gemaakt wat er achter het beeld van de familie Storm schuilgaat. Het levert heftige passages op die het personage een spiegel voorhouden maar hij of zij wil niet leren van de situatie en gaat op oude voet door. Tragisch.
Daarnaast heb ik oog genoten van de opbouw van het verhaal. Door de niet chronologische volgorde leert de lezer Lynn beter kennen. Esther Verhoef verdient een compliment voor het psychologisch inzicht waarmee ze haar hoofdpersonage beschrijft. Door ook aandacht te besteden aan de vormende factoren uit haar jeugd wordt het steeds duidelijker waarom Lynn geworden is wie ze is.
En dan is er schijn – werkelijkheid. Op de juiste manier laat de auteur zien hoe de schijn wordt opgehouden om de werkelijkheid te verbloemen. Met betrekking tot de personages weet ze steeds met een geslaagde improvisatie (om in de danstermen te blijven) te laten zien dat er geen duidelijk zwart en wit is, maar vele tinten grijs, behalve bij een. Die is pure evil.
En zo wordt ‘Alter ego’ door het gebruik van verschillende spanningvelden en het juiste psychologische inzicht wederom een pageturner waar ik enorm van genoten heb.