De Dakpannengooier

Om de vraag van de vader van Chris Hoksbergen te beantwoorden die op de voorkant van 'De Dakpannengooier staat, was dat nou nodig?' Is mijn antwoord volmondig JA!!! Zelden heb ik zo’n meesterlijke satire gelezen.
Om te beginnen is de beeldende schrijfstijl van de auteur erg sterk, zodat de lezer het verhaal als een film voor zich ziet. Het beeld van een man op het dak van een schuur die zakken trekdrop eist is gekozen met een lyrische precisie die al vijf sterren waard is. Hoe dat eenvoudige absurde beeld centraal blijft staan in het verhaal is fantastisch!
En niet alleen het hoofdpersonage ook alle andere personages blijven de lezer bij vanwege hun herkenbaarheid. De fietsenmaker, het oudere echtpaar in hun scootmobiel en de eigenaresse van de spirituele winkel lijken karikaturen. Toch hebben ze allemaal ook iets dat herkenbaar is waardoor ze allemaal geloofwaardig zijn.
Het verhaal is niet alleen beeldend maar ook heel toegankelijk waardoor het voor een breed lezerspubliek geschikt is. Er zit ontzettend veel humor in ‘De Dakpannengooier’. Alle liefhebbers van ironie en sarcasme worden op hun wenken bediend, zodat het lezen van dit godijntje een feest is.
Is het verhaal dan alleen maar grappig? Nee,zeker niet. En dat heeft te maken met de meerduidigheid van het verhaal, die door de humor gerelativeerd wordt. In mijn ervaring gaat het verhaal over conflicten en alle partijen die daar mee te maken hebben. Vanuit dit perspectief krijgt de humor in het verhaal iets grimmigs en wordt dit leespareltje een geweldige satire op conflictbemiddeling en informatievoorziening. Wat het verhaal laat zien is dat door het handelen van iedereen afzonderlijk er een soort verbondenheid ontstaat. Zolang we de motieven en belangen van de ander niet kennen en over die van onszelf zoveel mogelijk zwijgen is er nog geen reden voor onenigheid.
En zo wordt ‘De Dakpannengooier’ een boek dat ECHT nodig is. Met een lyrische precisie weet de auteur een geweldige satire te schrijven. Het boek is een aanrader voor een breed lezerspubliek vanwege de humor en de overtuigende beelden, die de auteur gebruikt om zijn verhaal te vertellen aan zijn lezers.
De meerwaarde zit hem in de meerduidigheid die tijdloos is, waardoor het verhaal over honderd jaar nog steeds gelezen kan worden. Dus was dit nodig? JA!