House of Rot: een aanstaande cultklassieker

Danger Slater heeft er een fan bij. Met ontzettend veel plezier heb ik deze nihilistische macabere pageturner ‘The House of Rot’ gelezen. Het is een meesterwerk! Daarom ben ik een fan geworden van deze geweldige schrijver.
Allereerst is de lyrische beeldende schrijfstijl van Danger Salter geweldig. De vergelijkingen en personificaties die worden maakt zijn allemaal raak. Ze versterken de expressieve manier van het verhaal, waardoor de beelden sterker worden. Een vergelijking die met de schimmel te maken heeft is deze:

Slime bubbled forth from the thicker patches like a wave of psychedelic sea foam. (p.37)

Aan de ene kant is het beeld dat wordt geschetst walgelijk en aan de andere kant is het intrigerend, want psychedelisch zeeschuim verwijst voor mijn gevoel naar iets dat groots en bizar is. De schimmel en het zeeschuim raken elkaar ook in de symbolische betekenis als verwijzing naar vergankelijkheid. Zo geeft de schrijver de lezer veel informatie over het boek met slechts enkele woorden.
En dan is er de macabere humor die doet denken aan Tales from the Crypt. Het verhaal is bizar en surrealistisch. Als tegenhanger is er de lugubere ironie in het verhaal, waardoor er een evenwichtig geheel ontstaat, dat de lezer gefascineerd blijft boeien.
Dan moest ik tijdens het lezen af en toe denken aan het werk van Emile Cioran, een Roemeense filosoof. In een van zijn boeken schrijft hij dat: ‘“If the expression "metaphysical exile" had no meaning, my existence alone would afford it one.” Het zou zonde zijn om te veel spoilers te geven over ‘House of Rot’ en een hele uitleg te geven over de intertekstuele connectie tussen het werk van de auteur en de filosoof. Dus houd ik het kort: deze meesterlijke novelle is een illustratie van enkele kerngedachten uit het werk van Cioran.
Er zijn verschillende mogelijkheden om het verhaal te interpreteren. In mijn ervaring gaat het verhaal over de vergankelijkheid in de meest brede zin van het woord. De hoofdpersonen zijn net getrouwd en worden al snel geconfronteerd met de eindigheid van alles. Dat heeft de auteur met zijn duistere fantasie op sublieme wijze gedaan. ‘House of Rot’ is voor mijn gevoel een aanstaande cultklassieker: eigenzinnig, creatief en zo creepy.
En zo ben ik na het lezen van dit boek fan geworden van Danger Slater. ‘House of Rot’ is een boek dat een cultstatus verdient. Niet alleen vanwege de geniale beschrijving van de tijdigheid, ook vanwege de originele macabere fantasie en het geweldige taalgevoel van de schrijver verdient deze klassieker in de dop vijf sterren en heeft de auteur er een fan bij.