Meesterlijke horror

De komende nachten slaap ik met het licht aan. Ik heb ‘Forest’ van Ambrose Ibsen in bed gelezen en durf niet meer in het donker te slapen. Het is een gruwelijk, eng, macaber en griezelig verhaal, waarin voor mijn gevoel altijd een gelaagdheid in zit die ik literair durf te noemen.
Om te beginnen vanwege het ik perspectief. Dat maakt het nog intenser, omdat de gevoelens van degene vanuit wie het verhaal verteld wordt dan nog dichterbij komen. De angst, spanningen en zorgen van de hoofdpersoon laat deze macabere parel op de juiste manier zien en dat verhoogt de spanning en maakt het enger!
Daarnaast is Stephen Barlow (de verteller van het verhaal) iemand waar je als lezer van gaat houden. Hij en de antagonist gaan beiden op hun eigen manier over grenzen heen en dat geeft een interessant spanningsveld aan het conflict. Ergens is het ook ironisch dat Stephen, die professor is door de situatie gedwongen wordt om de grens van het rationele achter zich te laten en zich de schaduwen van het paranormale te begeven.
Ibsen verdient een compliment voor de occupant. In ieder boek van deze geweldige schrijver zit steeds iemand die de lezer bijblijft. Uit ‘Stirrings in the Black House’ (2017) is dat Erik Wheaterby. Hij is mijn favoriete personage in het horrorgenre en laat Pennywise, Dracula en Lestat achter zich. En nu staat de occupant op de tweede plek, want de auteur heeft zichzelf overtroffen!
De semantische betekenis van dit geniaal bedachte monster is in mijn ervaring de bewustwording van de tijdelijkheid en de dood. In de eerste plaats laat hij de helden van het verhaal beseffen dat de dood niet het einde is en dat er iets is dat groter is dan de mens zelf. Het volgende citaat raakt daarbij voor mij de kern:

“Het is niet voor niets dat de mens bang is voor het donker. Onze soort is een voorbijgaand, hopeloos ding. Dingen die voorbestemd zijn om te leven en te sterven die gen enkele echo achterlaten in de gang der eonen. Ik heb me altijd verwonderd over tijd en zijn vermogen om dingen te veranderen – te verslechteren, te verzwakken en hoe zeldzaam ook, te verbeteren- ondanks zijn ongrijpbaarheid. De wreedheid van deze wereld is dat er niets in is dat gelijk staat aan duurzaamheid, en het is de last van onze soort om opgezadeld te worden met - vervloekt door - die kennis. De enige grondstof die eindeloos blijft bestaan, is die onzichtbare kracht die de pagina's omslaat; tijd."

Tijdens het lezen van deze geniale pageturner moest ik af en toe ook denken aan een hoofdstuk uit ‘Black: the brilliance of a noncolor’(1). De filosoof beschrijft hierin hoe het zwart de leegte van alle kleuren is en de tegenhanger van puurheid. In ‘Forest’ raakt deze benadering enkele motieven en het zou interessant zijn om dit binnen een leeskring te bespreken.
Kortom, voor alle lezers die graag een griezelig verhaal willen lezen met een gelaagdheid en meerduidigheid in het verhaal die het literair maakt, is dit een aanrader. Ook al zal het je zeker je nachtrust kosten! #aferlifechronicles #ambroseibsen

(1) Badiou, A. Black: the brilliance of a non-color (2019) Malden: Polity press. p. 36 -39