Lezersrecensie
Storm: In de Ziel van de Storm
‘In de ziel van de storm’ is het meest intense boek uit deze serie. Niet alleen vanwege alle spannende, heftige, tragische, ontroerende en meeslepende gebeurtenissen, maar ook vanwege de antwoorden die Kim ten Tusscher vindt op de onderwerpen en vragen uit de vorige delen.
In ‘De ziel van de Storm’ is het maken van keuzes en de gevolgen daarvan een belangrijk onderwerp. Op verschillende manieren worden de gevolgen van de daden van enkele hoofdpersonages aan de lezer getoond. Hierdoor ontstaan ethische dilemma’s op mondiaal, lokaal en persoonlijk vlak, waarbij macht en vrijheid steeds motieven zijn. Ten Tusscher weet deze rode draad op een intrigerende manier samen te brengen in het laatste boek van ‘de Vertellingen van de Ondergang’.
Enkele hoofdstukken en passages raken voor mij de vorige delen uit deze fantastische grimdark serie. Met name de thematiek van ‘Macht’ en ‘Bloed’ kwamen voor mij enkele malen kernachtig en ijzersterk voorbij. Zonder spoilers te geven kan ik er alleen over zeggen dat dit geweldige boek laat zien dat iemand macht heeft en niet die macht is (Macht). Het willen zijn van macht gaat ten koste van de persoonlijkheid met alle gevolgen van dien. Degene die zichzelf blijft heeft niet alleen de meeste macht, maar ook de grootste persoonlijke vrijheid. De vrijheid om zichzelf te zijn is ook een belangrijk thema in de vertellingen van de ondergang. Dan laten de passages met Az-hara en Nealyn perfect zien dat de familieband (Bloed) de ruimte geeft om jezelf te kunnen zijn. Verder is het belangrijk om de juiste mensen om je heen te hebben die je dezelfde vrijheid geven.
Een voorbeeld hiervan is de band tussen Nealyn en Nighram. Beide jonge vrouwen hebben een hoge status, waarmee ze een symbool worden voor eenheid, hoop en redding. Nealyn (goddelijke macht) en Nighram (wereldlijke macht) komen beiden in een keurslijf te zitten, waarbij zij als persoon moeite moeten doen om de vrijheid te behouden om zichzelf te zijn. Dit schept wederzijds begrip tussen de jonge vorstin en de Godin.
Hoewel ik enorm heb genoten van ‘De Vertellingen van de Ondergang’ moet ik toch een kritische kanttekening plaatsen. Verhaaltechnisch gezien mogen er geen onverwachte gebeurtenissen plaatsvinden in een boek. En er zit een grote verassing in deze roman, die de lezer niet ziet aankomen. Mijn gevoel genoot van deze wending, waar mijn verstand meer kritisch was. Deze kritiek werd snel gecompenseerd door Rayender.
Met Rayender werd het meest dynamische personage geschapen dat ik ken. Hij verenigt in zichzelf: kwetsbaarheid, kracht, macht, gebrokenheid, onzekerheid en bewustzijn. Door wat hij meemaakt is zijn ontwikkelingsproces in deze serie op een cynische manier ook een proces van heling, bewustwording en vertrouwen. In mijn ervaring ontwikkelt hij zich van existentiële leegte naar de persoon wie hij is, dankzij Nayaku en Kiril. Het heen en weer geslingerd worden tussen vertrouwen (Kiril) en haat (Nayaku) brengt zijn groei op gang, waarbij de lezer Rayender steeds beter leert kennen. Vanuit een ontologische visie is de voormalige heerser van Merzia de tegenhanger van Kiril en Nayaku. Rayender toont zijn kwetsbaarheid, waar Kiril zijn gevoelens wegcijfert en Nayaku heeft zichzelf gebonden door zijn intense verlangen naar macht, waar zijn voormalige protegé leert dat vrijheid juist de macht geeft om je te ontwikkelen.
De dynamiek van Rayender komt ook in de semantische laag van het verhaal aan bod. Volgens mij staat hij voor de macht die zich ontwikkelt vanuit gebondenheid naar vrijheid. Rayender symboliseert de ontwikkeling naar persoonlijke vrijheid, waarbij haat en wrok overwonnen worden. Hij staat voor mij voor het authentiek jezelf kunnen zijn. Vanuit existentialistisch perspectief is Rayender de tegenhanger van Tokala, die zijn innerlijke leegte vult met religieus verlangen. De combinatie van de ontologische en existentialistische interpretatie maakt Rayender tot het meest dynamische en complexe personage dat ik ken.
En zo komt een einde aan een epische serie met een van mijn persoonlijk favoriete personages, namelijk Rayender. Dit boek bevat de antwoorden op de vragen uit de vorige delen van de serie. Er zijn verschillende interpretatiemogelijkheden mogelijk van de boeken van Ten Tusscher en dat maakt ze voor mij fascinerend. Het meest intense boek van de serie is een waardige afsluiter.
In ‘De ziel van de Storm’ is het maken van keuzes en de gevolgen daarvan een belangrijk onderwerp. Op verschillende manieren worden de gevolgen van de daden van enkele hoofdpersonages aan de lezer getoond. Hierdoor ontstaan ethische dilemma’s op mondiaal, lokaal en persoonlijk vlak, waarbij macht en vrijheid steeds motieven zijn. Ten Tusscher weet deze rode draad op een intrigerende manier samen te brengen in het laatste boek van ‘de Vertellingen van de Ondergang’.
Enkele hoofdstukken en passages raken voor mij de vorige delen uit deze fantastische grimdark serie. Met name de thematiek van ‘Macht’ en ‘Bloed’ kwamen voor mij enkele malen kernachtig en ijzersterk voorbij. Zonder spoilers te geven kan ik er alleen over zeggen dat dit geweldige boek laat zien dat iemand macht heeft en niet die macht is (Macht). Het willen zijn van macht gaat ten koste van de persoonlijkheid met alle gevolgen van dien. Degene die zichzelf blijft heeft niet alleen de meeste macht, maar ook de grootste persoonlijke vrijheid. De vrijheid om zichzelf te zijn is ook een belangrijk thema in de vertellingen van de ondergang. Dan laten de passages met Az-hara en Nealyn perfect zien dat de familieband (Bloed) de ruimte geeft om jezelf te kunnen zijn. Verder is het belangrijk om de juiste mensen om je heen te hebben die je dezelfde vrijheid geven.
Een voorbeeld hiervan is de band tussen Nealyn en Nighram. Beide jonge vrouwen hebben een hoge status, waarmee ze een symbool worden voor eenheid, hoop en redding. Nealyn (goddelijke macht) en Nighram (wereldlijke macht) komen beiden in een keurslijf te zitten, waarbij zij als persoon moeite moeten doen om de vrijheid te behouden om zichzelf te zijn. Dit schept wederzijds begrip tussen de jonge vorstin en de Godin.
Hoewel ik enorm heb genoten van ‘De Vertellingen van de Ondergang’ moet ik toch een kritische kanttekening plaatsen. Verhaaltechnisch gezien mogen er geen onverwachte gebeurtenissen plaatsvinden in een boek. En er zit een grote verassing in deze roman, die de lezer niet ziet aankomen. Mijn gevoel genoot van deze wending, waar mijn verstand meer kritisch was. Deze kritiek werd snel gecompenseerd door Rayender.
Met Rayender werd het meest dynamische personage geschapen dat ik ken. Hij verenigt in zichzelf: kwetsbaarheid, kracht, macht, gebrokenheid, onzekerheid en bewustzijn. Door wat hij meemaakt is zijn ontwikkelingsproces in deze serie op een cynische manier ook een proces van heling, bewustwording en vertrouwen. In mijn ervaring ontwikkelt hij zich van existentiële leegte naar de persoon wie hij is, dankzij Nayaku en Kiril. Het heen en weer geslingerd worden tussen vertrouwen (Kiril) en haat (Nayaku) brengt zijn groei op gang, waarbij de lezer Rayender steeds beter leert kennen. Vanuit een ontologische visie is de voormalige heerser van Merzia de tegenhanger van Kiril en Nayaku. Rayender toont zijn kwetsbaarheid, waar Kiril zijn gevoelens wegcijfert en Nayaku heeft zichzelf gebonden door zijn intense verlangen naar macht, waar zijn voormalige protegé leert dat vrijheid juist de macht geeft om je te ontwikkelen.
De dynamiek van Rayender komt ook in de semantische laag van het verhaal aan bod. Volgens mij staat hij voor de macht die zich ontwikkelt vanuit gebondenheid naar vrijheid. Rayender symboliseert de ontwikkeling naar persoonlijke vrijheid, waarbij haat en wrok overwonnen worden. Hij staat voor mij voor het authentiek jezelf kunnen zijn. Vanuit existentialistisch perspectief is Rayender de tegenhanger van Tokala, die zijn innerlijke leegte vult met religieus verlangen. De combinatie van de ontologische en existentialistische interpretatie maakt Rayender tot het meest dynamische en complexe personage dat ik ken.
En zo komt een einde aan een epische serie met een van mijn persoonlijk favoriete personages, namelijk Rayender. Dit boek bevat de antwoorden op de vragen uit de vorige delen van de serie. Er zijn verschillende interpretatiemogelijkheden mogelijk van de boeken van Ten Tusscher en dat maakt ze voor mij fascinerend. Het meest intense boek van de serie is een waardige afsluiter.
1
Reageer op deze recensie
