Lezersrecensie
In een woord: geweldig!
Daniel Warmoeskerken is een belofte voor de Nederlandstalige fantasy. Dat bewijst hij met ‘Tweestrijd’ een spannend en fantasierijk vervolg op zijn vorige boek. Het is meer dan een meeslepend verhaal. Het laat namelijk ook een originele schrijverschap zien.
Om te beginnen heeft ‘Tweestrijd’ net als ‘ De Ziener van Wilgenhoven’ een interessante tegenhanger in de Amerikaanse fantasy, namelijk de Fablehaven serie van Brandon Mull. Er zijn genoeg raakvlakken te vinden tussen de serie en het tweeluik bij een letterlijke lezing. Waar Mull kiest in de basis voor een ethisch epische benadering met veel magische actie, mythische wezens en spanning, is de basis van het verhaal van Warmoeskerken net even anders, namelijk ontologische pneumatologie.
Een belangrijk onderdeel van het ontologische karakter van ‘Tweestrijd’ is Vulpecula Avalon: het meest originele en complexe personage dat ik ken. Niet alleen vanwege zijn fantasierijke ontwikkeling die in een woord geweldig is, maar ook vanwege zijn semantische betekenis is hij een van mijn favoriete personages uit de Nederlandstalige fantastische literatuur. Voor mijn gevoel gaat is hij een samenvoeging van verschillende tegenstellingen die de samenwerking aangaan. Het enige dat ik met zekerheid kan zeggen is dat de tweestrijd in hem een dynamiek geeft die in een woord naast origineel ook fenomenaal is. Deze spanning doet namelijk denken aan de woorden van Martin Heidegger:
‘Het wezen van de mens berust op het in de wereld zijn, impliceert ook geen beslissing, of de mens in theologisch metafysische zin alleen maar een wezen is van deze zijde of dat hij een wezen is van gene zijde.’(1)
Ook is er een interessante wezenseenheid tussen Pecu en zijn tegenstander. Beide personages hebben namelijk in de breedste zin van het woord te maken met een existentiële leegte. De wijze waarop beiden met deze thematiek omgaan geeft een spannende en meeslepende dynamiek aan het verhaal.
De woorden van Heidegger worden in het in verhaal heel creatief geïnterpreteerd, omdat ze namelijk ook van toepassing zijn op andere personages. Een voorbeeld daarvan zijn Lucien en Navaël. Zij worden aan het stereotype ontrokken en laten zien dat zij meer zijn, dan de groep waarin ze thuishoren. In zowel positieve als negatieve zin.
Daarnaast is de pneumatologische thematiek in ‘Tweestrijd’ beeldend juist. Op een treffende manier wordt aan de lezer getoond hoe de geest van iemand of iets, hem of haar uniek maakt en persoonlijkheid geeft.
Het motief van de ogen als spiegel van de ziel ondersteunt dit op treffende wijze. De macabere twist die aan de figuurlijke betekenis van ogen gegeven wordt als symbool van morele rechtschapenheid, licht en gulheid is geweldig!
En af en toe moest ik bij het lezen denken aan bezieling denken. De intenties van zowel de antagonist en de protagonist krijgen vanuit dit perspectief een gemeenschappelijke factor. De keuzes die beiden hierin maken laat zien wie ze zijn. Hierdoor gaat de lezer nog meer sympathie ervaren bij Pecu en zijn de ontwikkeling die hij doormaakt, waar zijn tegenstander voor mijn gevoel op zoek is naar het opvullen van een existentiële leegte, wat hem een extra gelaagdheid geeft en iets tragisch.
En zo laat ‘Tweestrijd’ zien dat Daniel Warmoeskerken een belofte voor de toekomst is. Met een complex en geweldig personage als Vulpecula Avalon en het op verschillende manieren onder de aandacht brengen van thematische onderwerpen is dit een boek dat in een wword geweldig is! #tweestrijd #danielwarmoeskerken #godijnpublishing
(1) Heidegger, M. (2017) Over het humanisme. Budel: uitgeverij Damon. p.99
Om te beginnen heeft ‘Tweestrijd’ net als ‘ De Ziener van Wilgenhoven’ een interessante tegenhanger in de Amerikaanse fantasy, namelijk de Fablehaven serie van Brandon Mull. Er zijn genoeg raakvlakken te vinden tussen de serie en het tweeluik bij een letterlijke lezing. Waar Mull kiest in de basis voor een ethisch epische benadering met veel magische actie, mythische wezens en spanning, is de basis van het verhaal van Warmoeskerken net even anders, namelijk ontologische pneumatologie.
Een belangrijk onderdeel van het ontologische karakter van ‘Tweestrijd’ is Vulpecula Avalon: het meest originele en complexe personage dat ik ken. Niet alleen vanwege zijn fantasierijke ontwikkeling die in een woord geweldig is, maar ook vanwege zijn semantische betekenis is hij een van mijn favoriete personages uit de Nederlandstalige fantastische literatuur. Voor mijn gevoel gaat is hij een samenvoeging van verschillende tegenstellingen die de samenwerking aangaan. Het enige dat ik met zekerheid kan zeggen is dat de tweestrijd in hem een dynamiek geeft die in een woord naast origineel ook fenomenaal is. Deze spanning doet namelijk denken aan de woorden van Martin Heidegger:
‘Het wezen van de mens berust op het in de wereld zijn, impliceert ook geen beslissing, of de mens in theologisch metafysische zin alleen maar een wezen is van deze zijde of dat hij een wezen is van gene zijde.’(1)
Ook is er een interessante wezenseenheid tussen Pecu en zijn tegenstander. Beide personages hebben namelijk in de breedste zin van het woord te maken met een existentiële leegte. De wijze waarop beiden met deze thematiek omgaan geeft een spannende en meeslepende dynamiek aan het verhaal.
De woorden van Heidegger worden in het in verhaal heel creatief geïnterpreteerd, omdat ze namelijk ook van toepassing zijn op andere personages. Een voorbeeld daarvan zijn Lucien en Navaël. Zij worden aan het stereotype ontrokken en laten zien dat zij meer zijn, dan de groep waarin ze thuishoren. In zowel positieve als negatieve zin.
Daarnaast is de pneumatologische thematiek in ‘Tweestrijd’ beeldend juist. Op een treffende manier wordt aan de lezer getoond hoe de geest van iemand of iets, hem of haar uniek maakt en persoonlijkheid geeft.
Het motief van de ogen als spiegel van de ziel ondersteunt dit op treffende wijze. De macabere twist die aan de figuurlijke betekenis van ogen gegeven wordt als symbool van morele rechtschapenheid, licht en gulheid is geweldig!
En af en toe moest ik bij het lezen denken aan bezieling denken. De intenties van zowel de antagonist en de protagonist krijgen vanuit dit perspectief een gemeenschappelijke factor. De keuzes die beiden hierin maken laat zien wie ze zijn. Hierdoor gaat de lezer nog meer sympathie ervaren bij Pecu en zijn de ontwikkeling die hij doormaakt, waar zijn tegenstander voor mijn gevoel op zoek is naar het opvullen van een existentiële leegte, wat hem een extra gelaagdheid geeft en iets tragisch.
En zo laat ‘Tweestrijd’ zien dat Daniel Warmoeskerken een belofte voor de toekomst is. Met een complex en geweldig personage als Vulpecula Avalon en het op verschillende manieren onder de aandacht brengen van thematische onderwerpen is dit een boek dat in een wword geweldig is! #tweestrijd #danielwarmoeskerken #godijnpublishing
(1) Heidegger, M. (2017) Over het humanisme. Budel: uitgeverij Damon. p.99
2
Reageer op deze recensie
