De ware aard drijft altijd boven

Na “De heilige Rita” is “Nirwana” mijn tweede kennismaking met de boeken van Tommy Wieringa en ook deze keer heeft de auteur mij aangenaam verrast.
We lezen het verhaal vanuit het standpunt van Hugo Adema. Hugo is een buitenbeentje in de familie, zijn passie is kunst, terwijl de familie Adema vooral in de oliebusiness actief is. Na een stormachtige relatie met Loïs, is Hugo terug alleen en dat geeft hem tijd tot denken. Opa Willem Adema, ondertussen honderd jaar oud heeft een bizar verleden, waar de familie meestal nogal vluchtig overheen gaat. Hij was aangesloten bij de Duitse strijdkrachten, maar werd buiten vervolging gesteld omwille van zijn vermeende lidmaatschap van het verzet. Toch bestaan er twijfels over het verleden. Als Hugo kennismaakt met schrijver Tommy Wieringa, begint hij te spitten in het verleden van opa Willem. Kan Hugo de waarheid bovenhalen en wat zijn de gevolgen voor de familie en Hugo?
Tommy Wieringa weet wat schrijven is. Het verhaal wint bij elke bladzijde aan betekenis. De schrijver maakt er niet om om zichzelf in het verhaal te schrijven en daarin een vrij belangrijke rol te spelen in de beslissingen die Hugo neemt. De hoofdfiguur Hugo is tot in de details uitgedacht, zowel de jonge figuur als de figuur die nu het verhaal leidt. Maar ook de opa en oma worden vrij duidelijk gezet. Hoewel de auteur zijn karakters vrij streng bepaalt, heb je als lezer toch nog enige vrijheid er een beeld van te maken. Wat de locaties betreft, heb je die vrijheid net iets minder. De auteur beschrijft bijna tot in detail de verschillende gebouwen en gebeurtenissen. En in al die beschrijvingen komen een hoop emoties. Het mooiste voorbeeld hiervan vind je bij het honderdste verjaardagsfeest van Willem Adema. Je kan perfect aanvoelen hoe Hugo zich in het gezelschap voelt. De blik die van de oude, seniele opa uitgaat lees je tussen de letters door. Het kleine maar o zo verdachte gebaar met de opgeheven hand, doet je beseffen dat Willem Adema in hart en ziel thuishoorde bij de Hitler aanhang. En hoe erg ze ook hun best gedaan hebben om de familiegeschiedenis voor erger te behoeden, de ware aard van het beestje komt tot uiting. En de beschrijving van zulke fragmenten toont aan dat de auteur weet hoe hij zijn lezers kan begeesteren. Eén waarlijk stukje literatuur!