Je vergeet het tot vergeten moeilijker wordt dan herinneren.

Het boek verhaalt hoe er op dit moment , met name ook door de komst van de #Metoo beweging, gekeken wordt naar verkrachten hoe en door wie dan ook.

Dit boek mocht ik lezen via Echte Lezers en het zou niet mijn eerste keus geweest zijn in de boekhandel. Zodra men begint met lezen wordt men gegrepen door de sterke vrouw die Sohaila is.

Sohaila Abdulali is dit boek gaan schrijven nadat een artikel wat zij geschreven had in de jaren tachtig van de vorige eeuw over haar verkrachting in India op internet opduikelde.
In begin jaren tachtig woonde de schrijfster in de VS. Voor zij zou gaan studeren ging zij met haar vader op familiebezoek in India, haar geboorteland. Tijdens dit bezoek wordt zij samen met een vriend door vier bewapende mannen overmeesterd en verkracht. Door deze mannen van alles te beloven o.a.dat ze geen aangifte zullen doen, worden ze uiteindelijk vrij gelaten. Bij de politie vertelt ze ook niet dat ze verkracht is want dan had zijnIndia niet mogen verlaten.
Door haar boosheid hierover en door de aanmoedigingen van twee voorvechtsters van de Indiase Vrouwenbeweging besluit Sohaila haar ervaringen over de verkrachting op te schrijven. Dit artikel stuurt zij op naar “Manushi”, het enige vrouwentijdschrift toen in India. Het veroorzaakt even wat deining maar al gauw gaat men weer over tot de orde van de dag.
Sohaila maakt zich bewust los van haar verleden. Dit lukt prima, zij studeert af, zij gaat werken, zij trouwt en krijgt kinderen. Tot 16 december 2012. Op die dag wordt in India Jyoti Singh verkracht en overlijdt ten gevolge daarvan. Hierdoor wordt in India het onderwerp verkrachting trending.
Enkele weken later gaat op Facebook het artikel rond wat Sohaila in de jaren tachtig had geschreven. Zij schrikt hier enorm van want alles wordt weer opgerakeld. Uiteindelijk besluit zij te reageren en schrijft een nieuw artikel over verkrachten. Dit artikel verschijnt in de New York Times. Door dit artikel komt zij o.a. via internet in gesprek met vrouwen over de hele wereld die ook verkracht zijn. Naar aanleiding van al die gesprekken besluit zij een boek te schrijven over hoe er nu gekeken wordt naar verkrachten.
De #Metoo beweging heeft ook wel mee geholpen om het onderwerp “verkrachting” bespreekbaarheid te maken. De #Metoo beweging maakt geen eind aan seksueel geweld maar hopelijk zorgt de beweging er wel voordat de slachtoffers zich niet meer zo alleen voelen en dat de eventuele daders nog wel eens nadenken voordat zij doen vanwege de repercussies.
Heden ten dage wordt er in India wel eerder aangifte gedaan maar het slachtoffer is nog steeds het kind van de rekening.

Het boek maakt duidelijk dat nog lang niet in alle landen verkrachten als een misdaad gezien wordt maar dat er wel enige vooruitgang te bespeuren is.
Men moet gaan beseffen dat verkrachten een misdaad is met een slachtoffer en een dader.