“Het was niet de zee die wreed was, het waren de mensen. Waarom moeten we daar nog verbaasd over doen?” Blz.267

In 1914, twee jaar na de ramp met de Titanic, lijdt de oceaanstomer Empress Alexandra schipbreuk.
Reddingsboot 14, formeel berekend op 40 opvarenden maar met een werkelijke opvangcapaciteit voor 32 personen, biedt plaats aan 39 personen.

John Hardie die op de Empress Alexandra orders in ontvangst nam van kapitein Sutter, neemt het bevel over de reddingsboot met aan boord een ruime meerderheid aan vrouwen. Onder hen bevinden zich Grace Sachs en mevrouw Grant.
Uit het dagboek van Grace Sachs die met haar kersverse echtgenoot Henry Winter op weg is om voorgesteld te worden aan haar schoonfamilie, vernemen we wat er is voorgevallen tijdens 21 ongekend zware dagen op zee.
Grace schrijft het dagboek op advies van haar advocaat William Reichmann terwijl zij haar dagen doorbrengt in de gevangenis in afwachting van de hoorzitting die volgt op de aanklacht moord met voorbedachten rade.
21 dagen op zee in een reddingsboot beschreven in sobere maar doeltreffende bewoordingen zijn synoniem aan een zinderend debuut van Charlotte Rogan.
Grace Sachs heeft als belangrijkste doel in het leven gesteld om haar bestaan in redelijke welstand veilig te stellen. Zij schroomt hierbij niet om het welzijn van anderen ondergeschikt te maken aan haar eigen belang. Het huwelijk met Henry Winter, een bemiddelde bankier is haar beloning.
Nadat de Empress Alexandra schipbreuk geleden heeft en Grace voor het moment gered is, ziet zij zich gedurende de 21 dagen in de reddingsboot voor vraagstukken gesteld, waarop zij geen eensluidend antwoord heeft. Zij vraagt zich voortdurend af wie aan boord de sterkste troeven in handen heeft en onder welk bevel haar toekomst gewaarborgd is. Niet alleen de reddingsboot schommelt hevig, ook Grace en haar medepassagiers schommelen om het hardst.
Onderhevig aan een zorgvuldig opgevoerde spanning kan ook de lezer niet voorbij gaan aan de vraag onder welke omstandigheden bepaald menselijk gedrag nog gewenst te noemen is, welke te maken keuzes nog acceptabel zijn als het gaat om overleven.
Charlotte Rogan heeft met ‘De Reddingsboot’ veel meer gedaan dan een spannend debuut schrijven. Met fijnzinnig taalgebruik, waarmee zij niettemin huiveringwekkende momenten van tastbare wreedheid weet neer te zetten, beschrijft zij de verschillende karakters in hun wens tot overleven en een daarmee gepaard gaande psychische naaktheid. Haar beschrijving van de diaken op blz. 28 is voor mij een van de vele voorbeelden van haar schrijftalent.
Misschien had ik het moeten voorvoelen, maar ik ben volledig verrast door de keuze die Grace in het laatste hoofdstuk maakt met het oog op haar toekomst.

‘Ik vroeg me af of illusies en geluk de enige dingen waren waarop je kon hopen, want ik moest wel concluderen dat de wereld vol fundamentele, ontstellende gevaren zat. Het was een les die ik nooit zou vergeten.” Blz.75