Kroniek van een dinsdag

Slechts één dag beslaat De vrouw uit Uruguay van de Argentijnse schrijver Pedro Mairal (1970). Eén dag, maar dan wel de dag waarop Lucas Pereyra alle vaste waarden uit het leven verliest. Zijn vrouw, zijn kind, zijn geld, zijn minnares en zijn gevoel voor eigenwaarde. Berooid blijft hij achter, maar achteraf bezien was dit misschien wel de meest waardevolle dag uit zijn leven.

Lucas Pereyra is een schrijver met een writers block. Hij teert al maandenlang op de zakken van zijn vrouw Catalina en zo langzamerhand zitten ze behoorlijk in de schulden. Daarbij is Lucas overtuigd van het feit dat zijn vrouw hem bedriegt met een arts, ook al is daarvoor geen enkel bewijs. Zelf wilde hij eerst arts worden, maar hij strandde in het eerste jaar van zijn studie. Nu heeft hij een grote hekel aan "die wellustige macho's die niet eens de deur van hun spreekkamer goed dichtdoen, die daar allemaal verpleegsters neuken wanneer hun diensten er bijna opzitten,...". Het lijkt een typisch gevalletje kinderachtige afgunst.

Daarbij is hij ontevreden met zijn huwelijk, maar meer nog met zichzelf. Hij houdt zielsveel van zijn zoontje Maiko, dat 'piepkleine oudje', die 'menselijke haiku', die 'dronken dwerg', maar tegelijkertijd beseft hij dat het ouderschap hem kwetsbaar heeft gemaakt. Gelukkig heeft hij zijn fantasieën over Guerra, de jonge vrouw uit Uruguay, op wie hij hevig verliefd is. Hij heeft haar leren kennen tijdens een festival en daarna heeft hij haar alleen nog via de mail 'gesproken'.

Op de bewuste dinsdag lijkt er een nieuw begin te zijn. Hij gaat het voorschot op twee nieuwe, nog te schrijven, boeken ophalen bij een bank in Montevideo. Illegaal, dat wel, maar zo zal hij er meer aan overhouden dan wanneer hij het geld laat storten op zijn rekening. Bovendien geeft het hem de kans om Guerra weer te zien. De gesprekken onderweg in de bus, zetten hem tot nadenken aan. Moet hij Catalina soms vergeven, ook al weet hij niets zeker? Moet hij zichzelf vergeven? Wil hij eigenlijk nog wel verhalen verzinnen? Aangekomen in Montevideo ontmoet hij Guerra in restaurant Santa Catalina (hoe ironisch!). Ze blijkt niet meer bij zijn fantasie te passen en komt hem vreemd voor: hij had haar binnen in zichzelf bedacht, maar nu is ze te echt. Toch doet hij moeite om haar te behouden (of om haar te krijgen?). Dan volgt een reeks van gebeurtenissen die Lucas' leven behoorlijk opschudt.

De vrouw uit Uruguay boeit vanaf het allereerste moment. Met veel vaart geschreven, vol humor en ironie, met een mooi taalgebruik en plotwendingen die je niet ziet aankomen. Toch voel je als lezer wel aan dat hij uiteindelijk met lege handen thuis zal komen. In dit geval is deze voorspelbaarheid helemaal niet erg, want de weg ernaartoe is zeer de moeite waard. Door te kiezen voor een ik-perspectief weet Mairal de lezer zeer dicht bij het verhaal te betrekken. Lucas vertelt over de bewuste dinsdag als het inmiddels een jaar geleden is, maar en passant krijg je ook veel uit het verdere verleden en uit de toekomst mee, waardoor de gebeurtenissen context krijgen. In een rap tempo beleef je allerlei emoties mee: hartstocht, vreugde, ontnuchtering, teleurstelling en acceptatie.

Uiteindelijk komt Lucas tot de conclusie dat je je eigen leventje moet leiden, als je het echte grote leven niet kunt leiden. In het laatste deel richt hij zich expliciet tot Catalina, waarbij hij zijn beeld van de toekomst van hun gezin schetst. Gelukkig is hij het dromen en fantaseren niet helemaal verleerd.