Interessante journalistieke fictie

Hein Bloemink (1961) is sinds 1995 uitgever en redacteur van een krant in Haren en daarnaast sinds 2006 ook freelance communicatiemedewerker in de ouderenzorg. Hij is geboren, getogen en woonachtig in Haren. Bloemink laat in De schreeuw van Ambon opnieuw zien dat hij graag fictie met non-fictie met elkaar verbindt.

‘Want dan wijzen ze mij aan en zullen zeggen: “Komt u mee?” Als dat gebeurt, zal ik gehoorzamen. Dan gebeurt met mij hetzelfde als met de soldaat gisteren. Die hebben ze in koelen bloede vermoord, doodgeschoten in de deuropening van de trein.’

In de jaren ’70 is heel Nederland in rep en roer vanwege de twee grote treinkapingen (Wijster,1975 en De Punt,1977) en de gijzeling van een basisschool in Bovensmilde door Molukkers, die strijden voor een vrije republiek RMS.Tegelijk wordt op Ambon een ultrageheim plan om de RMS te bewerkstelligen uitgewerkt. Een Molukse vrouw wordt door het Indonesische regime volledig tegen haar wil als onderhandelaar ingezet om Nederland in alle stilte de mogelijkheid te bieden de RMS mogelijk te maken. Daar hangt alleen wel een prijskaartje van honderd miljoen dollar aan. De vraag is of er wel sprake is van een serieus plan…of speelt corruptie een belangrijke rol? Veertig jaar later doet de Zuid-Molukker Harko Latumena onderzoek naar wat er werkelijk is gebeurd. Als twee overlevenden na een zoektocht worden gevonden komen werkelijkheid en fantasie op verrassende wijze bij elkaar in de ontknoping van het relaas.

Hein Bloemink weet met De schreeuw van Ambon de ‘Molukse kwestie’ na vele tientallen jaren op interessante en originele wijze voor het voetlicht te brengen. De afwisseling tussen feit en fictie is voor dit verhaal een uitstekende keuze. Deze keuze zal de interesse van een grote groep lezers weten te verkrijgen. Het is heel goed voor de geloofwaardigheid, dat ook de ruimte wordt geboden aan het Molukse geluid. Zo kan de lezer een eigen oordeel vormen. Op diverse plaatsen zijn citaten geplaatst van Molukse betrokkenen. Bijvoorbeeld de volgende verklaring van een van de treinkapers in Wijster:

‘Onze acties hebben wel de aandacht gevestigd op het Molukse probleem. Bovendien heeft het er ook voor gezorgd dat na de jaren zeventig veel Molukkers individueel beter voor zichzelf zijn opgekomen. Dat is positief.’

Ondanks dat de gebeurtenissen in De schreeuw van Ambon deels gebaseerd zijn op fantasie overheerst wel continu het gevoel dat er een journalist aan het woord is. Op zich is hier helemaal niets mis mee, maar de echte thrillerliefhebber zal de gebruikte schrijfstijl mogelijk minder waarderen, temeer daar het nergens daadwerkelijk spannend wordt. De uitwerking van de personages had wel wat meer aandacht mogen krijgen om een nog grotere groep lezers te bereiken. Het is bijvoorbeeld opvallend dat geen enkele Nederlandse minister bij naam wordt genoemd. Termen als de minister-president en de minister van justitie verwacht je eerder in een krantenartikel dan in een (deels) fictieve roman.

Genoemde punten doen helemaal niets af aan het feit dat Hein Bloemink wel degelijk een goed boek heeft geschreven, dat waarschijnlijk vooral de in geschiedenis geïnteresseerde lezer zal aanspreken.