Nog net niet daar

De rook die dondert, geschreven door Namwali Serpell, brengt ons een verhaal van drie generaties van verschillende afkomst. We starten rond de vorige eeuwwisseling in drie verschillende landen: het Verenigd Koninkrijk, Zambië en Italië met drie verschillende personages. De drie personages hebben nog niets met elkaar te maken maar naar mate de generaties voortvloeien (het boek heeft er drie: de grootmoeders, de moeders en de kinderen), groeien de families meer en meer naar elkaar toe.

Zo zit dit boek vol met kruispunten. We zien een evenement gebeuren in de ene familie zonder dat dit eigenlijk veel uitgeklaard wordt. Je leest zo'n 120 pagina's verder en je merkt dat dit evenement ook in deze familie is voorgekomen. In deze familie kan dit evenement dan wel veel meer uitgeklaard worden en een veel grotere impact gehad hebben. Zo krijg je toch een gevoel van "hah ik wist dit al!". De manier waarop Serpell dit heeft gespeeld zorgt voor een gevoel van eigenaarschap in dit boek. Een gevoel dat ik nog nooit kreeg door lezen.

Serpell laat ons kijken door een venstertje van om en bij de 90 pagina's per familielid. Op deze manier krijg je een bijzonder interessante kijk en verveelt het boek niet snel. Toch is dat voor mij een paal onder water. Op deze manier kan de auteur geen diepgang creëren en verspilt ze veel tijd om de geschiedenis van het personage te schetsen. Het aantal irrelevante gebeurtenissen is onmetelijk en voelt haast wat excessief aan. Het kan ook zijn dat je niets meer leest over een familie gedurende 300 pagina's. Daardoor verloor ik mijn verbondenheid met deze familie en bleef ik vaak met een leeg gevoel achter.

Erg jammer vond ik dat, aangezien Serpell me wel op het sleeptouw had genomen met haar schrijfstijl. Ze beschrijft aardig veel details maar niet tot het storende toe. Haar inspiratie is daarnaast onuitputtelijk. Ze schrijft fictie op een stevig bed non-fictie, wat me plezierde.

Voor ik dit boek las, wist ik niet dat ik een science-fiction boek tegemoet kwam. Toen ik dan ook las over een vrouw met haar dat overal groeide aan een tempo dat niemand kon bijhouden, wou ik al bijna afhaken. Ook een vrouw die niet meer kon stoppen met huilen overtuigde me niet voor het science-fiction gedeelte. Dit soort fantasieën minderde gelukkig en transformeerde meer naar een futuristische wereld, wat me wel voldoening kon geven.

"Hoe zijn huid, in de kleur van de karamel van een Twixreep, haar haar eigen huid, in de kleur van het koekje, deed vergeten."

Ik eindig nog met deze quote. Dit is exact waarom ik dit boek graag wou lezen. Ik hoopte op een mooie versmelting van culturen tussen wit en zwart, kolonisten en inheemse bevolking. Dit heb ik ook soms gekregen en heeft me geplezierd.

Bedankt aan AtlasContact voor dit boek in ruil voor een eerlijke review!