Minder opwindende review

Opwindende tijden

Opwindende tijden van Naoise Dolan werd door talloze professionele recensenten gekroond tot een fantastisch debuut. Ze werd regelmatig vergeleken met Sally Rooney door haar geestige, gevatte opmerkingen. Mij kon het echter niet zo bekoren.

Dolan vertelt het verhaal van de 22-jarige Ava die net van Ierland naar Hongkong is verhuisd en probeert te achterhalen wat ze met haar leven moet doen. Ze heeft een slecht betaalde baan als lerares Engels en is bevriend met Julian, een rijke Engelse bankier. Eenzaam en blut trekt Ava bij hem in. Julian betaalt voor zo'n beetje alles en ze beginnen te vrijen. Maar als Julian voor een paar maanden in Londen gaat werken, valt Ava voor Edith, een jonge advocaat.

Dit verhaal, wat verteld wordt over de tijdspanne van anderhalf jaar, heeft eigenlijk weinig body. Ava kent amper personen in Hongkong en haar leven wordt geleid door andere, drukbezette mensen. Dit saaie bestaan van het hoofdpersonage kan opzettelijk bedoeld zijn, in functie van haar existentiële crisis, maar al bij al voelt dit verhaal al erg saai aan.

De debutantschrijver gebruikt regelmatig moeilijkere woorden. Deze woorden hebben amper een toegevoegde waarde, en laat voor mij vaak voelen alsof Dolan op zoek was naar woorden in tegenstelling tot andere schrijvers die woorden laten klinken alsof ze ze zomaar vinden.

(Over de drie puntjes die je kan zien als iemand aan het typen is) “De puntjes golfden als trillers op notenbalken van Chopin, hoe of je ze ook bekeek.”

Toch is haar schrijven niet alleen maar vergezocht.

“Het was alsof ik iets opdronk waarmee ik in mijn handen had gestaan tot het was afgekoeld, maar wat nog steeds te heet bleek en ik desondanks achteroversloeg omdat ik het al te lang koud had gehad.”

Zoals ik reeds vermeldde aan het begin van deze recensie, werd er me heel wat gevatte opmerkingen beloofd. Toch heb ik dit soort humor niet gevonden, tot mijn spijt. Ik vraag me af of dit een resultaat is van een te letterlijke vertaling, maar daarvoor zou ik de Engelstalige versie moeten lezen van het boek.

Dit brengt me nog naar een ander heikel punt van dit boek. Aangezien ik zelf leraar Engels ben, stoort het me mateloos hoe de Engelse les die het hoofdpersonage geeft in het Nederlands vertaald wordt. Ik voel dat er heel wat Britse, droge, ruwe humor verloren raakt in de Nederlandse vertaling.

Naast wat gemiste taalkansen en een saai verhaal waarin weinig gebeurd, gaat Naoise Dolan heel erg de mist in op vlak van etnische kwesties.

Dolan laat het verhaal afspelen in Hongkong. Dit zou op zich een erg interessante plek kunnen zijn voor een verhaal aangezien we in Westerse cultuur erg weinig te lezen krijgen over verhalen die zich afspelen in Aziatische regio’s. Dit verhaal, echter, had geen enkele reden om in Hongkong gesitueerd te zijn.

Er werd zelfs geen enkele regel besteed aan de intrigerende politieke situatie ginds.

Het hoofdpersonage omringt zich met enkel Engelstalige blanke mensen, met uitzondering op één Aziatisch persoon, Edith. Zelfs naar haar, komt het hoofdpersonage regelmatig racistisch en ronduit dom over.

‘Het valt je niet op omdat je wit bent,’ zei Edith. ‘Als mensen mij zien nemen ze aan dat ik hiervandaan kom.’
‘Maar je komt hiervandaan.’
‘Min of meer,’ zei ze.(Maar je mist veel als je je tienertijd in het buitenland hebt doorgebracht.’
Het klonk als iets wat ze van een therapeut kon hebben gehoord, gekunsteld geformuleerd om het opvoedkundige inzicht in weinig woorden te persen.

Ook omringt het hoofdpersonage zich alleen maar met rijke mensen. Hoewel Ava dan wel het arme schaap kan zijn, met maar een “klein” inkomen, heeft ze er geen probleem mee om andere mensen hun geld uit ramen en deuren te gooien. Dit allen doet mijn maag keren tegen een personage zoals Ava.

Hoewel het verhaal en de schrijfstijl me niet kon bekoren, maakte Naoise Dolan wel een verhaal dat je wou lezen door de herkenbaarheid en het hoge soapserie gehalte.

Bedankt aan De Club van Echte Lezers voor de kans om een eerlijke review over dit boek te schrijven.