Klassiek Achterhoeks moordmysterie in een modern jasje

‘De vrouw die vergat te leven’ ligt perfect in het verlengde van ‘De dode die niet werd gemist’; haar vorige cosy crime thriller. Het boek kan je evenwel perfect lezen als een losstaand deel. Ook deze keer vertolkt de pientere, eigenzinnige kunstschilder Eva Romeijn de hoofdrol; de Achterhoek vormt het pittoreske decor.

In een alleenstaande boerderij in Vorden vindt men het lichaam van een plaatselijke inwoner. Het lijkt niet op een verdacht overlijden. Niet lang nadien stuit Eva Romeijn, tijdens het wandelen, op het lijk van een andere dorpeling. Nog steeds maakt de plaatselijke politie zich geen zorgen. Dit zint Eva helemaal niet; ze neemt zelf het initiatief in handen en ze zet haar speurneus op. Eva vraagt zich af, of het project voor een golfresort enige rol speelt bij de dood van de twee personen. De zelfbewuste schilder doet er alles aan om de waarheid boven te halen. Halsstarrig bijt ze zich vast in het onderzoek, ondanks de moeilijke tijd die ze beleeft op persoonlijk vlak. Wie kijkt nauwgezet toe op haar daden; wie wil haar beletten dat ze de dader ontmaskert?

Het verhaal gaat beheerst van start, toch loopt de proloog mysterieus af. Wat volgt is een klassiek misdaadverhaal, waarin de nieuwsgierige Eva weer helemaal los kan gaan. Privé gaat het haar niet voor de wind. Met projectontwikkelaar Marnix beleeft ze dan wel incidentele nachten, maar daar blijft het verder bij. Haar goede vriendin Annemarie Staring - die samen met haar man Winand een galerie runt - is ernstig ziek.

“Ze kijkt even zijdelings naar Annemarie en wordt overvallen door het besef van de toekomstige leegte, en tranen branden achter haar ogen.”

Verwacht geen snijdende spanning; deze bouwt de auteur slechts stapvoets op. De vaart is veeleer comfortabel en niet opgeschroefd. Uiteraard wil je als de bliksem weten wie de misdadiger is, en maak je niet druk over het wat, hoe en waarom begrijpen. Maar wie is die geheimzinnige vrouw die vergat te leven? Geduld is een schone deugd; dit alles komt uiteindelijk mooi samen. Eerst geniet je bijvoorbeeld volop van de voortreffelijke settings die Vorden en omgeving te bieden hebben. Er valt hier echter veel meer te beleven. Zo wordt de lezer geconfronteerd met indringende thema’s zoals afscheid nemen, verlies en rouw, intens verdriet, zelfmoord en zelfs wijnfraude. Innige vriendschap en wraak zijn eveneens vermeldingswaardige onderwerpen.

“De dood zelf jaagt haar geen angst aan. Die heeft ze al in de ogen gekeken en het onontkoombare berustend geaccepteerd. Maar het gemis ligt continu op de loer, als een roofdier, ze kan niet anders dan verdrietig zijn om het onvermijdelijke verlies en begrijpt niet hoe Annemarie zo licht en luchtig kan leven met de dood op haar hielen.”

Bepaalde passages slaan je flink om de oren. Nu en dan laaien de emoties behoorlijk hoog op. De grootste verdienste van ‘De vrouw die vergat te leven’ zijn alleszins de verfijnde karaktertekening, alsook de verhelderende informatie over Eva’s verleden. Tevens graaft Hartman tot diep in het brein van haar belangrijkste personages.
De ontknoping zie je meer dan waarschijnlijk niet aankomen.
Pakkende cosy crime in de Achterhoek, voorzien van een aanzienlijke emotionele lading.