Lezersrecensie
Minst geslaagde deel tot nu toe.
De pen van de Vlaamse auteur Luc Vos krijgt geen moment rust. Hij schrijft korte verhalen, neemt deel aan een groot aantal schrijfwedstrijden, tevens buigt hij zich over het leven en de werkzaamheden van zijn seriepersonage Anne Verelst. “Adem”, in principe (!) leesbaar als een losstaand verhaal, is het vierde boek met de Antwerpse inspecteur als protagonist.
Kort na elkaar komen in Antwerpen verschillende personen op een mysterieuze wijze om het leven. Ze zijn overleden zonder duidelijke doodsoorzaak; ze zijn allen gestikt. De paniek slaat toe; is hier sprake van een nieuw gevaarlijk virus, of is er een koelbloedige moordenaar actief? Hoe dan ook, deze verdachte situatie houdt Anne Verelst en haar teamleden alert. Tot de politiek zich gaat mengen in de debatten. Intussen loopt het aantal dodelijke slachtoffers onverwijld op. Tegelijkertijd krijgt Anne op persoonlijk vlak zware klappen te incasseren. In de liefde loopt het eveneens niet gesmeerd. Komt ze deze beproevingen te boven en kan ze met haar collega’s het dreigende gevaar stoppen?
‘De angst dat er iets ernstigs aan de hand is en dat zij te laat in actie zullen komen, blijft door haar hoofd malen totdat ze zich twee uur later dwingt om opnieuw te gaan douchen en de beelden van de longen zich blijven vermengen met de bezorgde blik van Van Praet.’
In ”Adem” confronteert de auteur je met twee los van elkaar uitgewerkte hoofdlijnen. Enerzijds volg je inspecteur Anne en haar kompanen op de voet, anderzijds kruip je onder de huid van de dader. Deze keer heeft de schrijver geopteerd voor een zijsprong van betekenis, met name de huidige privésituatie van Anne. Deze brengt een hele problematiek met zich mee. Haar persoonlijke drama levert alvast een pluspunt op. Eindelijk krijgt de lezer de echte mens achter de harde tante - die de Antwerpse speurder is - te zien. Vos refereert nauwelijks (of niet) naar gebeurtenissen en ontwikkelingen uit de vorige delen. Dat hoeft geen groot nadeel te zijn, nochtans mis je in dit geval de evolutie bij de steeds weerkerende karakters.
Zoals steeds maakt hij handig gebruik van zijn attractieve stijl en toegankelijke taal. De korte hoofdstukken zorgen voor afwisseling. De spanningsboog is vooral onderhuids voelbaar; onhoudbare spanning is slechts minimaal aanwezig. De emoties en psychologische druk daarentegen halen de bovenhand. Ondanks de vele positieve beoordelingen van anderen, krijgt “Adem” behoorlijk wat minpunten van deze lezer. Qua structuur voelt het verhaal soms bijna chaotisch aan. Door herhaaldelijk de gedachtegang van Anne cursief weer te geven, probeert Vos meer sentiment te injecteren. Overdaad schaadt en roept irritatie op. De wijze waarop de dader zijn misdaden voorbereidt, is voer voor discussie. Dit is jammer; het basisidee voor het boek is immers niet verkeerd. Het belangrijkste punt van commentaar gaat evenwel over het volume; de ruim 460 pagina’s draaien uit op een slepend verhaal. In dit boek is trop werkelijk te veel. Voor deze lezer is “Adem” het minst geslaagde boekdeel uit de serie tot nu toe. Laat ons hopen dat het vijfde misdaadverhaal rond Anne Verelst opnieuw uitdraait op een drievoudig hoera.
(Twee en een halve ster)
Kort na elkaar komen in Antwerpen verschillende personen op een mysterieuze wijze om het leven. Ze zijn overleden zonder duidelijke doodsoorzaak; ze zijn allen gestikt. De paniek slaat toe; is hier sprake van een nieuw gevaarlijk virus, of is er een koelbloedige moordenaar actief? Hoe dan ook, deze verdachte situatie houdt Anne Verelst en haar teamleden alert. Tot de politiek zich gaat mengen in de debatten. Intussen loopt het aantal dodelijke slachtoffers onverwijld op. Tegelijkertijd krijgt Anne op persoonlijk vlak zware klappen te incasseren. In de liefde loopt het eveneens niet gesmeerd. Komt ze deze beproevingen te boven en kan ze met haar collega’s het dreigende gevaar stoppen?
‘De angst dat er iets ernstigs aan de hand is en dat zij te laat in actie zullen komen, blijft door haar hoofd malen totdat ze zich twee uur later dwingt om opnieuw te gaan douchen en de beelden van de longen zich blijven vermengen met de bezorgde blik van Van Praet.’
In ”Adem” confronteert de auteur je met twee los van elkaar uitgewerkte hoofdlijnen. Enerzijds volg je inspecteur Anne en haar kompanen op de voet, anderzijds kruip je onder de huid van de dader. Deze keer heeft de schrijver geopteerd voor een zijsprong van betekenis, met name de huidige privésituatie van Anne. Deze brengt een hele problematiek met zich mee. Haar persoonlijke drama levert alvast een pluspunt op. Eindelijk krijgt de lezer de echte mens achter de harde tante - die de Antwerpse speurder is - te zien. Vos refereert nauwelijks (of niet) naar gebeurtenissen en ontwikkelingen uit de vorige delen. Dat hoeft geen groot nadeel te zijn, nochtans mis je in dit geval de evolutie bij de steeds weerkerende karakters.
Zoals steeds maakt hij handig gebruik van zijn attractieve stijl en toegankelijke taal. De korte hoofdstukken zorgen voor afwisseling. De spanningsboog is vooral onderhuids voelbaar; onhoudbare spanning is slechts minimaal aanwezig. De emoties en psychologische druk daarentegen halen de bovenhand. Ondanks de vele positieve beoordelingen van anderen, krijgt “Adem” behoorlijk wat minpunten van deze lezer. Qua structuur voelt het verhaal soms bijna chaotisch aan. Door herhaaldelijk de gedachtegang van Anne cursief weer te geven, probeert Vos meer sentiment te injecteren. Overdaad schaadt en roept irritatie op. De wijze waarop de dader zijn misdaden voorbereidt, is voer voor discussie. Dit is jammer; het basisidee voor het boek is immers niet verkeerd. Het belangrijkste punt van commentaar gaat evenwel over het volume; de ruim 460 pagina’s draaien uit op een slepend verhaal. In dit boek is trop werkelijk te veel. Voor deze lezer is “Adem” het minst geslaagde boekdeel uit de serie tot nu toe. Laat ons hopen dat het vijfde misdaadverhaal rond Anne Verelst opnieuw uitdraait op een drievoudig hoera.
(Twee en een halve ster)
1
Reageer op deze recensie
