Vlaamse zottigheid met een lach en een traan

In de bundel Fris Niets kom je personages tegen die je shockeren, doen fronsen, tenen krommen, huilen en soms verkrampen van spanning, maar ook glimlachen om de herkenning, of schaterlachen om absurde situaties en avonturen.
De afwisseling van bovenstaande emoties zorgt ervoor dat je blijft lezen. Je komt verdriet en onmacht tegen en de gevolgen die dit heeft voor de psychisch kwetsbare personen en hun omgeving. Tegelijk is er ontspanning door de hilarische situaties en acties.
De verhalen spelen zich af in Vlaanderen en zijn doorspekt met Vlaamse woorden, zinsbouw en uitdrukkingen. Dat is voor Nederlandse lezers even wennen, maar wel goed te doen. Het wordt ook al gauw duidelijk waarom de schrijver hiervoor heeft gekozen, want de bijzondere sfeer en dialogen in de verhalen komen veel intenser naar voren in de originele taal van de streek waar het zich afspeelt. Op deze manier is het de schrijver gelukt om een situatie zodanig te schetsen, dat het voelt of je erbij bent.
Ellis Doorsteen heeft eigen ervaringen verwerkt in deze bundel en wisselt verhalen af met gedichten die ik kwalitatief heel goed vind. Ik heb de indruk dat Ellis met het schrijven van gedichten het best zijn gevoelens kan verwoorden. Dat komt zo binnen dat je soms door je tranen heen verder moet lezen. De onmacht van “de man die het anders ook niet meer weet” komt hier heel sterk naar voren.
In het laatste verhaal wordt de titel “Fris Niets” uitgelegd door personages uit deze bundel. Personages die elkaar goed blijken te kennen