Een knap geschreven, schurend memoir

Schaduwweduwe weet je al te grijpen nog voor je het boek gaat lezen. De kans om zo in het hoofd te komen van een vrouw die in de ogen van velen iets fouts doet, heeft immers een soort pure aantrekkingskracht. Het vergt moed om je relatie onder de loep van de publieke opinie te leggen en jezelf zo kwetsbaar op te stellen. Christine Visser tekent opzettelijk alleen haar eigen perspectief op; haar gevoelens, haar ervaringen en haar keuzes – het enige waarvan ze vindt dat ze er iets over te zeggen heeft. Daarbij breekt ze niettemin een lans voor iedereen die in de schaduw van een huwelijk leeft. Waarom na twintig jaar ineens op de voorgrond van een ongebruikelijke driehoeksverhouding stappen? Het was de rouw die haar ertoe zette.

'Echte liefde is grillig en soms - misschien wel net zo vaak - ongemakkelijk of onhandig. Visser vertelt háár verhaal in Schaduwweduwe. Een verhaal dat heel anders en bijzonder lijkt, maar stiekem het verhaal is van de ongewenste, ongemakkelijke en onhandige liefde van vele anderen in die schaduw.' – Sander

Omdat Visser alleen haar eigen deel invult, legt het boek de focus in feite niet op de controversiële relatie – volgens Visser een diepe en echte liefde – maar op haarzelf. Een memoir is vanzelfsprekend hoogstpersoonlijk, gevormd door subjectieve herinneringen. Dat wordt nog eens versterkt omdat ze alleen in haar eigen geval haar echte naam gebruikt, de anderen hebben gefingeerde namen: haar geliefde, hun zoon, de echtgenote en de andere kinderen. Omdat Schaduwweduwe leest als een roman, zou je bijna vergeten dat de vrouw van vlees en bloed die het boek heeft geschreven, ook de vrouw is die daadwerkelijk deze keuzes heeft gemaakt. Wanneer dat besef tijdens het lezen af en toe de kop op komt steken, dwingt het je om naar je eigen oordelen te kijken.

Lees meer