Uitzonderlijk mooi debuut

Mairi Chisholm is achttien jaar, onschuldig en naïef, als ze wordt gevraagd om deel te nemen aan een vliegend ambulancekorps tijdens de oorlog in België. Ze is geen verpleegster, maar opgevallen door haar motorrijvaardigheid en moed. Ook een andere motorrijder maakt deel uit van het team, de dertigjarige Elsie Knocker. Tegen de achtergrond van de Eerste Wereldoorlog sluiten deze twee totaal verschillende vrouwen vriendschap. Ze voelen een band zoals alleen zussen die hebben. Het verhaal wordt verteld vanuit Mairi en leest bijna als een dagboek, zo eerlijk en introspectief. Door haar ogen beleven we haar eerste kennismaking met de oorlog. ‘Waarom heeft mijn vader me niet gewaarschuwd dat er zoiets bestaat als een gezicht zonder neus?’ Maar Mairi leert snel ‘vinden, verbinden, vervoeren en vergeten.’ In het begin verblijft het team in een militair hospitaal in Veurne. Ook de karakters van de andere teamleden worden goed neergezet met hun eigenaardigheden. Omdat de meeste soldaten sterven tijdens de rit van het slagveld naar het hospitaal, besluiten de twee vrouwen het hospitaal naar de soldaten te brengen. Samen zetten ze een veldhospitaal op, dichtbij het westelijk front. Het wordt een baken van hoop in de strijd.
Mairi en Elsie hebben echt geleefd. Dat maakt het verhaal nog buitengewoner. Het heeft me geraakt. De manier waarop Mairi naar de wereld om zich heen keek en daarover nadacht. Hoe ze aan haar geloof bleef vasthouden in een wereld waarin hoop ver weg was. De band tussen twee vrouwen die zo verschillend waren. Lizzie Page heeft met dit debuut een uitzonderlijk mooi verhaal geschreven over vriendschap, lijden en hoop.