Een familiegeheim zo diep als de zee

Sinds de universiteit heb ik een zwak voor het gothicgenre . De donkere setting, de verknipte relaties, de onheimlijke gebeurtenissen en de bovennatuurlijke sfeer die over het geheel heen hangt, weten me steeds weer te fascineren. Ik was dan ook meteen verknocht toen ik aan Het Lied van de Zee begon.

Het Lied van de Zee vertelt het verhaal van Mirren, die samen met haar grootmoeder Aoife in Hob’s Head woont. Zij zijn de laatste O’Malleys, een familie die lang geleden een macabere deal sloot met de meermensen, in ruil voor voorspoed op zee. Maar sinds de O’Malleys hun kant van de deal niet meer kunnen onderhouden, is van die voorspoed niet veel meer over. Aoife is vastbesloten om de rijkdom van weleer terug te halen, en schuwt er niet voor terug om Mirren als betaalmiddel in te zetten. Maar Mirren is geen jonkvrouw in nood. Ze is een O’Malley. Ze kiest haar eigen weg. En die weg ligt vol mysteries.

Zoals gezegd vond ik met name de gothicsfeer waarin het verhaal baadt leuk. Die is vooral in het begin erg sterk aanwezig. Een vervallen landhuis of een klif, de vergane glorie van de O’ Malleys, de woeste natuur, de incest, de jonge vrouw die wordt vastgehouden in huis, de automaat, de bovennatuurlijke wezens, het duistere familiegeheim… meer dan genoeg elementen die je op het puntje van je stoel weten te houden. Samen met Mirren maak je als het ware een reis door de folklore: meerminnen, ronddolende geesten, ondoden, heksen, kelpies… allemaal komen ze aan bod.

Nog een reden waarom ik het boek zo leuk vond: de setting lijkt geïnspireerd te zijn op het Keltische cultuurgebied. Het verhaal zou zich met gemak in Ierland kunnen afspelen en dat is nog steeds bij verre mijn favoriete vakantiestek.

Hou je van zeewezens, gothicelementen en een spannend mysterie? Dan is Het Lied van de Zee beslist iets voor jou. Ik vond dit alvast een geslaagde standalone.