Keegans Elementaire Soberheid

Claire Keegan is een portretartiest. Zij tovert mini-schilderijtjes uit haar pen, gestileerd en puntgaaf. Soms stijgen die punttekeningetjes uit tot achteloze en tegelijk vanzelfsprekende maatschappijkritiek. ( in Dit soort kleinigheden bijvoorbeeld,. Soms werpt het portret een blik op een andere wereld, een ander leven (zie Pleegkind)

Keegan woont in een novelle. Meer dan honderd bladzijden heeft ze voor verhaal niet nodig. In haar nieuwste boek Op het allerlaatste moment (So late in the day) overtreft ze zichzelf: amper 100 bladzijden voor … drie verhalen: Op het allerlaatste moment, De langzame, pijnlijke dood, en Antarctica.

Dit citaat uit haar boek biedt duiding over haar hele oeuvre. “Ze had haar incisie in tijd en plaats gemaakt en die geïnfuseerd met een sfeer en met verlangen.”
Er staan aarde, vuur en water op deze bladzijden, er was een man, een vrouw en menselijke eenzaamheid, teleurstelling. Iets aan het werk is elementair en sober.’
Dat is waar deze verhalen voor staan. Elementaire soberheid zonder details uit het oog te verliezen, want de duivel zit in de details, toch?

Verhalen over vrouwen en mannen is de ondertitel. Niets verrassend: het gaat over stukgelopen relaties, sommige inderdaad op het allerlaatste moment en het daarbijhorend onvermijdelijke verdriet. De hobbel van de eerste ruzie die ze moeten nemen, opdat het gezelliger zou worden dan ooit tevoren. Dingen die niet slecht zijn afgelopen, bedenkt de hoofdpersoon in het eerste verhaal, zijn misschien nog helemaal niét afgelopen.

Hij is de ontdekkingsreiziger, stel je voor dat zij Amerika is, - het continent dat hij moet verkennen. Terwijl zij aan Antarctica denkt, eeuwige sneeuwvelden en pinguïns in de vrieskou.

De vrouw in het tweede verhaal is schrijfster die zoveel mannen had gekend, elk met hun huwelijksverzoek en haar “ja”, terwijl ze daadwerkelijk nooit met iemand was getrouwd. Het enige wat ze nodig had was een complimentje, - zelfs een flagrante leugen had volstaan, bedacht ze, terwijl ze een verhaal schrijft over een zieke man en zijn langzame, pijnlijke dood.

Het gaat over de hel, “ je eigen slechtst denkbare scenario”, waar je al je vrienden verwacht, terwijl het uiteindelijk een verlaten plek blijkt, zelfs de duivel blinkt uit in afwezigheid. En dat het eeuwig zou duren, die hel, dat is pas de hel.
Misschien is het allemaal te echt.
‘Sommige dingen heb je gewoon niet onder controle”.

Claire Keegan neemt in de literatuur een bijzondere en fascinerende rol in. Een bedrieglijk eenvoudige stijl, het trefzekere woord is haar grootste gave. Telkens opnieuw een plezier om lezen!