Een baby met haar dat het kleur heeft van bliksem is gevonden in een oude cellodoos na een schipbreuk en zo begint het verhaal…

Haar redder, Charles Maxim, een excentrieke geleerde die houdt van boeken, leeft voor de mogelijkheden in het leven en er alleen voor staat, noemt haar Sophie. Zo neemt hij haar mee naar Londen en voedt haar, met weerzin van de kinderrechtenorganisatie, op om net zo buitengewoon eigenaardig te zijn als hij. Ze draagt een zelfgemaakte broek, mannenhemd en leeft van friet, vis in blik, eet cake van boeken en af en toe uhhm…whisky.
Goedhartig en over het algemeen beleefd en koppig zoals ze is weigert Sophie te accepteren dat haar moeder verdronk toen de Queen Mary zonk. Ze meende een scherpe herinnering te hebben (als baby) dat haar moeder de cello speelde in het orkest van het schip.
Samen vormen ze een gelukkig maar onconventioneel (in de tijd) gezin maar de kinderrechtenorganisatie neemt de beslissing dat Charles niet geschikt is om de vaderlijke rol op zich te nemen en dat Sophie naar een weeshuis moet. Zo vluchtten ze samen naar Parijs…
Daar aangekomen willen ze de cellomaker opsporen wiens adres ze in de cellokoffer van Sophie hebben ontdekt. Zo begint de sprookjesachtige zoektocht naar Sophie’s moeder, een zoektocht die onverwacht leidt naar de daken van Parijs.
Charles is een mooi personage en dit door zijn onwetendheid en onhandigheid in het opvoeden van Sophie. Wat het juist mooi maakt omdat hij een dak boven het hoofd van Sophie heeft gegeven en je gewoon weet dat hij het hart op de juiste plaats heeft.
Sophie heeft een onschuldige kijk op de wereld en geleert dat niets onmogelijk is. Ze is trouw aan haar eigenheid, ook al komt dit niet overeen met een echte dame.
Met de zorgvuldige keuze van haar woorden zorgt Rundell voor genoeg warmte en humor in al haar dialogen en geeft ons een “dreamy” kijk op de wereld.
Een grote waardering voor (kinder)boeken!