Liefdevolle vertelling over een bijzondere opvoedingssituatie

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: “Elin Meijnen heeft met Huisje 13 een heerlijk boek geschreven!” De prachtig vormgegeven voorkant en de flaptekst op de achterkant zijn al zeer uitnodigend. Eenmaal in het boek begonnen, kun je het niet meer wegleggen. De vriendelijke schrijfstijl verveelt geen moment en door de korte hoofdstukken blijf je nieuwsgierig naar het vervolg en word je voortdurend aangespoord om het boek, dat ondanks de 278 bladzijden leest als een trein, in een ruk uit te lezen. Bovendien is Huisje 13 in voor jongeren zeer begrijpelijke taal geschreven. Ook door te schrijven vanuit het perspectief van de veertienjarige Ronja is het voor de lezer makkelijk zich te vereenzelvigen met de hoofdpersoon en blijf je het hele boek met haar meeleven.

De auteur beschrijft een mooie parallel tussen de dappere Ronja’s uit het boek van Lindgren en dat van haarzelf. Beiden zijn op jonge leeftijd al zeer zelfstandig en al op jonge leeftijd behoorlijk volwassen. Ook met dat gegeven zullen de lezers zich graag identificeren. Verder worden meerdere passages beschreven met aansprekende humor: “Ik heb dus wel een beetje geluk gehad, stel dat ze me Pippi hadden genoemd.”

Ronja, inderdaad vernoemd naar de hoofdpersoon uit Astrid Lindgrens “Ronja de roversdochter”, groeit op in een wel heel bijzondere opvoedingssituatie. Op haar negende gingen haar ouders uit elkaar, waarna haar beide ouders een nieuwe relatie kregen. Ronja is bij haar moeder blijven wonen en gaat af en toe een weekendje naar haar vader.

Haar moeder en stiefvader worden de beheerders van een oud en vervallen vakantiepark. Vanaf het begin word je al meteen aan het denken gezet hoe het toch kan dat Ronja al op zo jonge leeftijd alleen in een van de vakantiehuisjes woont en waardoor ze nauwelijks in het grote huis mag komen. Na een tijdje kom je er achter welke gebeurtenis de aanleiding daarvoor is. En ze moet “thuis” ook nog eens zien te overleven zonder wifi, wat voor een schoolgaand kind niet te doen is. De lezer wordt dus flink aan het denken gezet hoe het zou zijn om een leven te leiden zonder wifi.

Zo’n docente Nederlands als Elin Meijnen zou ik iedere leerling toewensen. Tussen de regels door van “Huisje 13” lees je dat ze niet alleen een talentvolle auteur is, maar merk je ook haar bevlogenheid als mentor en docente Nederlands. Ik durf te wedden dat ze met het neerzetten van mevrouw Vink, in het boek mentor van Ronja en docente Nederlands, ook een deel van zichzelf heeft neergezet: “Mevrouw Vink is lief maar nieuwsgierig en ze wil dat iedereen elkaar mag.” Ze begrijpt haar leerlingen en is zichtbaar geïnteresseerd. En aan pesten heeft ze een gruwelijke hekel: “In mijn klas helpen we elkaar en mag iedereen er zijn.” Daarnaast beschrijft Elin Meijnen een aantal door haar dagelijkse praktijk geïnspireerde situaties met leerlingen op treffende wijze. Zo wordt bv. een van Ronja’s klasgenoten realistisch neergezet: “Diederik heeft een gebruiksaanwijzing, die flipt soms, maar hij is wel superslim.” Ook de andere personen in het boek, zoals de op het vakantiepark wonende Victoria en haar zoon Johnny worden zeer geloofwaardig beschreven.

Een ander thema waarover je aan het denken wordt gezet, is de straling van 5G. Ronja’s moeder wordt als zeer stereotiep neergezet. Na haar drukke leven met haar adviesbureau is ze behoorlijk ziek geworden. Zelf wijt haar moeder dit aan de straling die overal in de lucht hangt. Er worden allerlei maatregelen door haar genomen om zo weinig mogelijk straling binnen te krijgen. Sinds de “stoorzenders”, met allerlei vergaande complottheorieën over 5G, over de vloer komen, is zij helemaal geïndoctrineerd en leeft ze als superwappie. Alles wat met straling te maken heeft, verafschuwt ze en ze gaat daarin samen met Ronja’s stiefvader Ramses zover dat wifi op het hele vakantiepark wordt verboden. Wat de schrijfster zelf van dit onderwerp vindt, laat ze in het midden. Dat is prima, want het zaadje is daarmee toch geplant.

Waar sommige auteurs zich bedienen van grof taalgebruik, houdt Elin Meijnen het heel vriendelijk. Natuurlijk lopen de frustraties in dit boek wel eens hoog op, maar nergens mondt dat uit in onvriendelijke verwensingen, waardoor ze een dikke pluim verdient voor lief en vriendelijk taalgebruik.

Het getal 13 doet vermoeden dat Ronja niet heel gelukkig is, maar is dat wel zo? Je ziet haar worstelen welk van haar wereldjes haar het meest bevalt. Wordt ze het meest gelukkig van haar eigen woonplekje en bijbehorend moestuintje? Of is dat het geval bij haar vader waar ze alle wifi-gerelateerde dingen kan doen? Of is dat toch op school waar ze contact kan hebben met haar vriend(inn)en? Vooralsnog lijkt de combinatie van de verschillende situaties haar het best te bevallen, maar komt in een stroomversnelling wanneer haar mentor blijft aandringen een keer op huisbezoek te komen.