Als de muren konden praten...

'Duivelskind' is het debuut van Elle Dolores Heirman, een autobiografische thriller die je onmiddellijk bij de keel grijpt. Het is een intens persoonlijk relaas waarbij de auteur via een ongefilterde lens een inkijk geeft in haar traumatische jeugd.

Al in de eerste pagina's word je als lezer meegezogen in het verhaal van Esther, die van bij de geboorte verstoten wordt door haar moeder. Ze groeit op in een huis waar fysieke en emotionele verwaarlozing de norm is: geen onnodige aanrakingen of knuffels, enkel straffen en vernederingen. Haar moeder grijpt regelmatig naar de fles en kan daardoor extreem agressief uit de hoek komen.
Gelukkig kan Esther wel rekenen op de liefde van haar vader, die haar wel verzorgt en haar wel een veilige thuishaven biedt. Omwille van zijn job is hij echter soms weken van huis waardoor Esther de hele tijd in een psychische spanning en onveiligheid leeft.

Het contrast met haar jongere zus kan niet groter zijn : daar waar haar moeder Esther volledig afwijst als dochter, draagt ze haar jongste dochter op handen. De twee brengen vaak tijd met elkaar door en het ontbreekt haar zus niet aan aandacht en moederliefde.

Een ander opvallend aspect in dit verhaal is de enorme paradox tussen het 'normale gezinsleven' dat de wereld te zien krijgt en de trauma's die Esther achter gesloten deuren moet ondergaan.
Voor de buitenwereld (en ook voor de vader) lijkt er niets aan de hand te zijn : Esther is gewoon 'een moeilijke puber' , niet een kind dat zich in een levensbedreigende situatie bevindt, waar ze dagdagelijks onderworpen wordt aan fysieke en mentale terreur. Niemand heeft ook maar iets in de gaten: niet de vader, niet de leerkrachten, niet de klasgenoten...hierdoor komt dit schrijnende verhaal extra hard binnen bij de lezer.
Het boek zet aan tot denken: hoe vaak zou fysiek en mentaal geweld al ongemerkt gebleven zijn in jouw persoonlijke leven? Welke verborgen kwellingen zouden we te horen krijgen als de muren in elk huis werkelijk konden praten?

Heirman hanteert een directe en sobere schrijfstijl, zonder opsmuk. Ook al worden diverse ervaringen enorm rauw beschreven, toch maakt de auteur op geen enkel moment gebruik van een overdreven dramatiek, waardoor de impact van haar woorden des te dieper raken.

Duivelskind is een boek dat blijft nazinderen in het hoofd van de lezer, maar het is bovenal een verhaal van overleven en kracht. Een relaas over een klein meisje dat in de meest noodlottige omstandigheden leert om haar eigen stem te vinden. Aanvankelijk in stilte, door zich niet te verzetten of tegen te spreken en haar moeder zo veel mogelijk te vermijden, maar nadien met meer zelfvertrouwen door uit te groeien tot een moedige volwassen vrouw die geleerd heeft te vechten voor haar eigenwaarde.

Heirman slaagt erin om de lezer te imponeren met haar moed en eerlijkheid: alle gevallen van verborgen huiselijk geweld achter een torenhoge façade krijgen door haar boek een echte stem.
Kortom een verhaal dat alle taboes doorbreekt en je als lezer verbijsterd achterlaat.