Om te koesteren!

'Waar de zon de sneeuw raakt' is het 3e boek dat in het Nederlands vertaald werd van Mélissa Da Costa en voor mij na 'Al het blauw van de hemel' de tweede kennismaking met deze schrijfster.

Philippe, een veertiger, getrouwd en vader van twee kinderen begint een affaire met Ambre. Zij is twintig jaar en heeft niemand waar ze zich close mee voelt behalve Philippe. Steeds weer moet ze tevreden zijn met de restjes tijd die Philippe met haar wil doorbrengen, zij is altijd tweede keuze. Meermaals maakt hij duidelijk dat zijn gezin voor hem altijd op de eerste plaats zal komen. Overweldigd door een enorme leegte en eenzaamheid probeert Ambre een einde aan haar leven te maken.
Via Philippe komt ze terecht in Arvieux, een dorp in de Franse Alpen, waar ze als seizoensarbeidster aan de slag kan. In dit hotel moet ze te midden van een groep collega's zichzelf opnieuw uitvinden en haar leven opnieuw proberen op te nemen zonder Philippe. Slaagt ze erin om opnieuw een sprankeltje hoop toe te laten?

Het boek greep me vanaf pagina 2 onmiddellijk bij de keel, het eerste hoofdstuk is een emotionele intense schok die de lezer dadelijk in de rauwheid van het menselijk bestaan catapulteert. Vanuit het fragiele perspectief van een twintigjarig eenzaam en ontredderd meisje ontvouwt zich een krachtig en innemend verhaal.

Da Costa kiest ervoor om de zoektocht van Ambre naar zichzelf samen te laten vallen met de 6 maanden durende seizoensarbeid. Het verhaal start wanneer Ambre zich volledig heeft afgesloten van de wereld (letterlijk en figuurlijk). Zonder een sprankeltje hoop en volledig in zichzelf gekeerd komt ze aan in het hotel Les Mélèzes. Na een tijd stelt ze zich steeds vaker kwestbaar op en treedt ze in verbinding met de mensen om haar heen. Eerst aarzelend, maar daarna bloeit ze open en doorbreekt ze haar emotionele stilte, net zoals ook de anderen hun stiltes laten varen.
De evolutie die Ambre doorloopt was voor mij persoonlijk zeer herkenbaar, de mentale onrust en vooral het zich volledig in zichzelf keren kwamen voor mij bijzonder authentiek over.

De schrijfster koppelt de verandering van Ambre ook aan de parallelle overgang van de doodse en koude winter naar de bloeiende en luchtigere lente, waardoor de lezer zich hier nog meer kan in inleven.
Da Costa schuwt de zwaardere thema's niet (zelfdoding, ontrouw, eenzaamheid, ...) maar blijft doorheen het verhaal altijd trouw aan de rode draad: menselijke verbondenheid.

Haar schrijfstijl nodigt uit tot 'onthaasten', het lijkt er altijd en overal 'kabbelend' aan toe te gaan, zonder dat je in eerste instantie doorhebt dat de auteur je bij de hand genomen heeft om een reis te maken, waarvan niet zozeer de bestemming je zal bij blijven maar eerder de kleine momenten en gekoesterde gelukjes onderweg.

" Gelukkig zijn is iets wat je krijgt als je de moed hebt alles overboord te gooien en het aandurft helemaal opnieuw te beginnen. Geluk is niet een gevoel van innerlijke rust en vrede dat gewoon maar voortkabbelt. Het is juist in staat zijn alles aan diggelen te smijten, alles op losse schroeven te zetten, je leven lang als je wilt. "

Da Costa durft met dit boek voor een iets controversiëlere aanpak te kiezen, waardoor je als lezer hier en daar gedwongen wordt om met een open blik te kijken. Voor sommige lezers zal de uitkomst van dit boek mogelijks ongeloofwaardig klinken, maar voor mij heeft de auteur hierin de juiste weg genomen. Een weg waar ik in realiteit ook toeschouwer van geweest ben en die voor mij dus wél degelijk geloofwaardig is.

Da Costa besluit met een volwaardig einde maar prikkelt de lezer al onmiddellijk door de belofte van een weerzien met de personages waar je van gaan houden bent. Het vervolg 'Als dromen fluisteren' is voorzien voor het voorjaar van 2026.

Kortom, alweer een verhaal om te koesteren!