Een warme feelgood over liefde en tweede kansen

Olivia Demarie is een pseudoniem waarachter een Belgische auteur schuilgaat. Eerder las ik 'De zoensteiger' en toen ik de vraag kreeg of ik voor 'Zal ik je ooit terugzien?' proeflezer wou zijn, moest ik daar eigenlijk niet over nadenken. Het bleek al snel dat zij als auteur vastberaden is om te blijven groeien en dat ze hier wat mij betreft ook in geslaagd is.

Charlotte worstelt met haar verleden en is vast van plan om het roer om te draaien. Op weg naar een sollicitatiegesprek komt ze lelijk ten val in Brussel. Iedereen in de buurt loopt haar straal voorbij, behalve Nick. Ondanks zijn urgentie om de trein naar Leuven te nemen, reageert hij toch empathisch en zorgt hij ervoor dat Charlotte de eerste zorgen krijgt. De onverwachte ontmoeting verloopt nogal hectisch en Nick is er met zijn hoofd niet helemaal bij waardoor het tweetal opnieuw elk zijn eigen weg gaat zonder contactgegevens uit te wisselen. Toch blijft deze onvoorziene ontmoeting bij beiden nazinderen... zullen ze elkaar nog terugzien?

De aantrekkelijke cover nodigt de lezer zeker uit om in dit verhaal te duiken. Het leuke kleurgebruik en de items die op de cover te zien zijn, geven eigenlijk al weer wat te verwachten van dit boek, namelijk een heerlijke feelgoodvibe. De schrijfstijl van Demarie leest vlot en is erg toegankelijk. Voor Vlaamse lezers is het wellicht een extra prettig gegeven dat de plaatsnamen zeer bekend voorkomen.

De auteur kiest ervoor om vanuit 2 perspectieven te schrijven (Charlotte en Nick) waardoor je als lezer een goed beeld krijgt hun gelaagde persoonlijkheden. Visueel is deze wisseling in vertelperspectief weergegeven door enkele doodles die elk hoofdstuk inleiden en hetzij bij Charlotte hetzij bij Nick horen.
Demarie besteedt zeker voldoende aandacht aan het uitwerken van haar personages, waardoor ze voor de lezer menselijker aanvoelen. In eerste instantie lees je dus vooral wat hen parten speelt, waar ze zich mee bezig houden, wat hun uitdagingen in het leven zijn enz. Door op deze manier vorm te geven aan het verhaal duurt het vrij lang vooraleer de dynamiek tussen Charlotte en Nick werkelijk zichtbaar wordt, maar gezien de zoektocht een centrale plaats inneemt in het verhaal, is deze opbouw net erg logisch.

De geloofwaardigheid van sommige kleine verhaalelementen is misschien wat wankel, maar een feelgoodboek wil de lezer ook een zekere luchtigheid garanderen. Als lezer blijf je getriggerd om de personages beter te leren kennen en hoofdstuk na hoofdstuk kruipen ze meer onder je huid. Demarie schuwt niet om moeilijkere thema's zoals menselijke verbondenheid, moeilijkere jeugdjaren en persoonlijke groei te verweven in de verhaallijnen. Het boek heeft dan ook een mooie balans tussen enerzijds het luchtige feeldgoodgevoel en anderzijds de nodige diepgang.

Met dit tweede boek laat de schrijfster er geen twijfel over bestaan dat ze het feelgoodgenre zeker in de vingers heeft ! Ik kijk uit naar meer werk van haar hand!