A better life for children, makes a better world for all of us.

Voor Ibrahimah, Etienne en vele andere jongens in dit verhaal van Keisha Bush is het leven van alledag heel zwaar.
De jongens, vaak nog heel jong, soms zijn ze pas vijf jaar oud, leven onder het juk van de maraboets, in de daara’s in Senegal.

De daara’s zijn Koranscholen voor jongens, welke scholen hun oorsprong vinden in de koloniale geschiedenis van het land.
De Koran-scholen werden opgericht op het platteland, als verzet tegen de vele missionarissen die de plaatselijke bevolking wilden bekeren tot het Christendom.
Vele jongens kregen er les en werkten in de landbouw voor hun kost en inwoning. Geheel volgens de Senegalese cultuur bleven de meisjes thuis en werden door hun moeders opgeleid tot huisvrouwen.
Mede als gevolg van de door extreme droogte ontstane landbouwcrisis, werden de daara’s verplaatst naar de stedelijke gebieden en zijn daar verworden tot armzalige krotten.
De wil van vaders om hun zonen het geloof zo te laten beleven als zij zelf toen ze jong waren, de extreme armoede in veel gezinnen en ook de onwetendheid over wat zich afspeelt in de huidige daaras, dit alles stuurt nog veel onschuldige jongens naar de maraboets, voor wie zij moeten bedelen om deze leraren een riant inkomen te verschaffen. De maraboets moeten immers hun grote gezinnen, met meerdere vrouwen, onderhouden, evenals een goede toekomst zeker stellen voor de vele kinderen in hun gezinnen.
Naast de bevrediging van de nachtelijke verlangens van de maraboet, worden de kinderen die overdag niet genoeg geld binnen brengen, stelselmatig vernederd en mishandeld door hun maraboet.

Talibe betekent in het Wolof (de taal van Senegal) leerling.
Toubab betekent in het Wolof: vreemdeling.
De Talibes bedelen bij de Toubabs om geld voor hun maraboets, eten voor henzelf, voor kleding en voor al wat hen wordt onthouden door hun maraboets.

Het verhaal van Keisha Bush heeft veel indruk op mij gemaakt.
Ik kende de talibes niet, maar door dit verhaal heeft Keisha Bush mij een zeer indringend, bijna journalistiek, verslag gegeven van het leven van de talibes in Senegal.
Een leven dat niet menswaardig is. In deze tijd, in een land als Senegal, waar de economische groei fors is en welk land zelfs behoort tot de snelst groeiende economieen ter wereld.
Het is onverteerbaar dat dit nog bestaat.

Tijdens het lezen van dit schrijnende verhaal, voelde ik mij ook vaak een Toubab, een vreemdeling, die langs de zijlijn staat.
Misschien moeten de Toubabs van de hele wereld zich goed bewust worden van het slechte leven van de Talibes en zich inspannen om de Talibes een beter leven EN een toekomst te geven. Er zijn al veel goede initatieven om de kinderen te helpen, maar dat is niet genoeg. Het roer moet om. Kinderen hebben hier recht op.

Een toekomst waar Ibrahimah, Etienne en hun kameraden alleen maar van kunnen dromen. Zullen die dromen ooit werkelijkheid worden voor Ibrahimah, Etienne en hun talibe vrienden?

Dit boek wil ik graag aanbevelen aan alle medemensen, opdat wij ons allemaal bewust worden van de slechte situatie waarin vele kinderen op aarde leven. In Senegal zijn het de talibes, in vele andere landen worden kinderen ook nog steeds uitgebuit en slecht behandeld. Misschien kunnen wij met zijn allen van de wereld een betere plek maken, te beginnen bij deze kinderen, want daar ligt de toekomst.
Ik dank de schrijfster voor dit mooie, zeer indrukwekkende verhaal.