Een indrukwekkend boek dat je voelt

Wat een indrukwekkend en aangrijpend boek heeft Michael Sels geschreven, het heeft me diep geraakt. In zijn nawoord schrijft hij: "een verhaal over keuzes maken en je leven leiden tijdens een oorlog enerzijds en opgroeien in de jaren na de oorlog anderzijds".
Het is gebaseerd op zijn familiegeschiedenis dus veel is echt gebeurd en hij heeft er echt een magnifieke oorlogsroman van gemaakt.
Het boek heeft 2 verhaallijnen die zich afwisselen, het verhaal van François tijdens de oorlog van 1939-1945 en van zijn tienerdochters na de oorlog 1958-1964. Het contrast is groot want voor zijn dochters is er niks meer aan de hand maar François draagt de oorlog altijd met zich mee.
Ik heb het in 1 dag uitgelezen, het is een boek voor jong en oud. Je zult dit boek voelen en dat is heel speciaal.

"September 1939. François De Bondt is een jongeman uit Brussel. Zijn vrouw is gestorven aan tuberculose, kinderen heeft hij niet. Wanneer nazi-Duitsland Polen binnenvalt en het Belgische leger mobiliseert, twijfelt hij geen seconde om zich aan te melden. Hij walgt van de Duitsers en heeft niets meer te verliezen. Vol verdriet en haat begint hij aan zijn oorlog. Maar hoe zal hij uit deze hel komen? Negentien jaar later. Twee tienerzussen, Elisabeth en Louise-Marie, bezoeken Expo ’58, de Wereldtentoonstelling in hun stad Brussel. Hoop en vooruitgang hangen in de lucht. Al 13 jaar is er vrede, het leven lijkt prachtig. Maar hun vader draagt een donkere schaduw met zich mee. Hij ontvangt in het geheim vreemde mannen in zijn atelier en ontwijkt elk gesprek over de oorlog. De zussen begrijpen het niet. Welke geheimen verbergt hij? Zullen ze ooit ontdekken wie hun papa écht is?"

Tijdens zijn research besefte Michael dat in de verhalen van zijn ouders een rode draad zat, een van liefde en haat. En deze rode draad voel je door het hele boek!
Michael Sels laat je de oorlog beleven door de ogen van François en dit zorgt ervoor dat je het gevoel hebt erbij te zijn, wat een diepe indruk maakt.
Michael heeft een prachtige en vlotte schrijfstijl, twee mooie voorbeelden:
"Ik voel me gelukkig, en ik voel me schuldig dat ik me gelukkig voel. Elke dag worden er meer mensen opgepakt, gefolterd, vermoord en ik zit hier met mijn lief".
"Elke dag is er angst, angst dat vrienden en familieleden het huis 's morgens verlaten en 's avonds niet meer thuiskomen. Angst dat je verklikt wordt door de mensen die je vertrouwt, angst dat de duitsers binnenvallen".

Zijn dochters zijn 2 tieners die opgroeien in de jaren na de oorlog, die hun weg zoeken als onzekere pubers en tegelijk moeten omgaan met een oorlogsveteraan.
Allebei de verhaallijnen zijn mooi, die van Elisabeth en Louise is een stuk luchtiger en brengt heel wat humor in het verhaal. Het is voor hun lastig te begrijpen want de oorlog is toch al lang voorbij?
Maar mensen die de oorlog en het sadisme van de duitsers hebben meegemaakt kunnen hun wantrouwen en trauma's moeilijk loslaten. Als volwassene begrijp je dat maar als kind niet en die 2 kanten zijn heel mooi beschreven.

Het einde van het boek is mooi en emotioneel, het roerde me tot tranen. Ik ben ook even met dit boek blijven zitten om alles te laten bezinken.
Dit boek is heel speciaal, vol emotie zowel liefde als haat en zeker ook humor. Een topper!