Een heerlijke, cosy feelgood die je meeneemt naar het Italiaanse platteland

Wat een heerlijke cosy feelgoodroman was dit! Heel erg speciaal dat het zich afspeelt in een gezellig dorp in Italie dat geeft enorm veel sfeer. Ik zat al heel snel helemaal in dit fijne verhaal!
Het is een boek vol liefde, heerlijke personages, vriendschap maar ook familie perikelen en zelfreflectie. Ik waande me helemaal op het Italiaanse platteland, ik kon de kleine bakkerij zo voor me zien, de pizza's van de gezellige pizzeria ruiken en ik wil ook in dat fijne dorp gaan wonen. De personages zijn stuk voor stuk geweldig neergezet!

"Voor de dertigjarige Lucia is het leven een worsteling. Ze is haar reukzin kwijtgeraakt en dat maakt haar werk in een restaurant in Venetië heel moeilijk. Haar vijfjarige zoontje Vito heeft extra aandacht nodig en als ze geen oppas kan krijgen, neemt ze hem regelmatig mee naar haar werk. De situatie wordt op een gegeven moment onhoudbaar, ook omdat ze regelmatig fouten maakt. Toch komt haar ontslag voor haar als een verrassing.
Ten einde raad vertrekt ze naar haar moeder op het Italiaanse platteland, waar ze een grote pompoenkwekerij runt. Haar moeder kan wel wat hulp gebruiken en heeft zo haar eigen gedachten over de al snel overprikkelde Vito. Lucia gaat voortvarend met de grote hoeveelheid pompoenen die nog op voorraad ligt aan de slag en verwerkt ze in allerlei gerechten. Ze legt warme contacten met mensen uit het dorp en het leven lacht haar weer toe.
Dan loopt de onenigheid die haar moeder al had met een van haar grootste afnemers, helemaal uit de hand. Lucia vlucht terug naar Venetië met haar zoon. Maar de dorpelingen laten haar niet los."

Sandra's heerlijke schrijfstijl zorgt ervoor dat je meteen meegezogen wordt in dit verhaal. In Venetie kan Lucia haar draai niet vinden en ze zit het liefste binnen met de kleine Vito. Ze is heel onzeker en angstig en Vito is een kind dat veel aandacht en geduld nodig heeft. Hij is heel snel overprikkeld en heel gevoelig en dat raakt je, zeker omdat je de onzekerheid van Lucia voelt en de veroordelende blikken van mensen. Mooi dat dit zo rauw maar liefdevol in dit boek verwerkt is. Eenmaal op het platteland in het witte huis op de heuvel bloeit Vito op, dat is prachtig om te lezen en je voelt dat langzaam de angst van Lucia ook wat wegzakt.

Ik ging zo op in dit boek dat je een heerlijk gevoel geeft dat ik het binnen 2 dagen uit had. Sandra schrijft heel beeldend waardoor je het hele dorp zo voor je ziet en alle personages in je hart sluit. Regelmatig moest ik ook lachen, er zit genoeg humor in. Lucia ontdekt verborgen kanten van zichzelf en het blijkt dat ze enorm goed kan bakken, alles met pompoen van de familie boerderij. Het water loopt je in de mond bij al deze lekkernijen en langzaam komt ze uit haar schulp. Oude bekenden en nieuwe vrienden staan voor haar en Vito klaar.

Ook erg mooi beschreven zijn de familieperikelen, kan Lucia het bijleggen met haar moeder? Ook is het nog even spannend want iemand in het dorp is niet blij met haar terugkomst.... kan ze samen met de andere dorpsbewoners deze dreiging oplossen? Het is een boek waarin echt van alles zit maar het cosy gevoel is het hele boek aanwezig. Een dikke aanrader!