Gezin boven de afgrond

In 'Weerlicht' vertelt Jante Wortel het verhaal van de 15-jarige Lea en haar gezin. Lea is met haar ouders en oudere broer in de zomervakantie naar Noorwegen afgereisd.

Het verhaal begint met een ogenschijnlijk alledaags gekissebis tussen broer en zus. Niets bijzonders. Maar al op de eerste bladzijden maakt de schrijfster ons duidelijk dat er meer aan de hand is. Er hangt een spanning in de lucht, je voelt dat er iets staat te gebeuren. Die dreigende spanning is - natuurlijk niet toevallig - precies hoe de vader van Lea 'weerlicht' omschrijft: "De dreiging van naderend onheil dat zichzelf in stilte aankondigt. Onheil dat er in feite al is. Alleen het geluid ontbreekt nog."

Die dreigende spanning weet Jante Wortel goed vast te houden, door geleidelijk steeds meer over het verleden en de achtergrond van Lea en de andere gezinsleden prijs te geven. Zij wisselt die passages af met een beschrijving van het onheil dat zich tijdens de vakantie begint te ontwikkelen.

We maken kennis met een gezin dat worstelt met (de illusie van) controle en het loslaten daarvan.
Lea, die alleen kan herstellen van haar zware eet- en dwangstoornis, door de controle los te laten.
De ouders van Lea, die laveren tussen het controleren van hun dochter en haar eetgedrag aan de ene kant, en het bieden van vrijheid en eigen verantwoordelijkheid aan de andere kant.
En broer Fos, die tijdens een ongeluk letterlijk 'los moet laten' om te kunnen overleven - ironisch genoeg daartoe gedwongen door een ingreep van Lea.

Jante Wortel heeft in een heldere, redelijk eenvoudige stijl, met hier en daar goed getroffen beeldspraak, een beklemmend verhaal geschreven, met een einde dat misschien toch wel weer wat hoop geeft.
Voor mij een mooi debuut dat naar meer smaakt.