Indrukwekkend autobiografisch debuut

Ruben is dertig en worstelt al jaren met een angststoornis. Juli 2014 is hij op vakantie in Spanje wanneer hij wordt gebeld door zijn zusje met de mededeling dat er iets ergs is gebeurd. De MH17 is neergestort met daarin vier van zijn familieleden.
Ongeloof, woede en verdriet beïnvloeden zijn leven in tijden na de ramp. Deze gevoelens overheersen zijn angsten en deze lijken meer naar de achtergrond te verdwijnen.

Een verhaal over rouw, verdriet en publiciteit in deze tijden. Over onzekerheid over de gevonden (en niet gevonden) slachtoffers. “Misschien ligt Suzan wel in deze auto. Of deze. Of Paolo. Of Liselot. Of Oscar. Of niet. Het kunnen ze allemaal zijn en het zijn ze allemaal niet.”
Ook lees ik over troost die nabestaanden krijgen van de koningin. “Het feit dat zij zo meeleeft betekent dat het echt zo erg is als men beweert en dat iedereen, in elke laag van de samenleving, dat beseft. Het medeleven van ’s lands leiders blijft nu niet hangen in vaste rituelen en voorgecomponeerde speeches.”

Ik herinner mij de krantenkoppen, de foto’s en beelden. De gebeurtenissen herken ik in het boek en ondanks dat ik geen nabestaande ben of directe slachtoffers ken, is het wel aangrijpend. Het beeld van de vlakte waar de Boeing is neergestort staat in mijn geheugen gegrift. “Het waren de doodgewone spullen die me deden beseffen dat deze mensen heel letterlijk van hun leven waren beroofd, midden in de lucht.”

Ik verwachtte een verhaal over het veranderde leven van een nabestaande van de ramp MH17 en dat klopte ook. Het was alleen nog beter dan ik had gedacht. Ik vind niet dat dit verhaal goed is, omdat het over deze bekende ramp gaat waar onder andere veel Nederlanders zijn omgekomen. Nee. Dit verhaal is zo goed, omdat Remco de Ridder dit op een hele waardige en eigen manier heeft verwoord.
Zijn verhaal gaat niet alleen over de ramp, maar ook over zijn angst voor de ramp en zijn proces daarbij. Op een observerende manier vertelt hij met humor hoe hij dingen heeft ervaren en meegemaakt. Het geeft je een kijk in deze aangrijpende maanden en zoals mij al duidelijk was, zo staat het er ook: “Hier is geen dokter voor.”

Een indringende en toegankelijk geschreven boek waardoor het boek niet makkelijk weg te leggen is. De Ridder laat je heel dichtbij komen en hierdoor is dit een zeer indrukwekkende autobiografische debuutroman geworden. Vijf sterren.