Ontroerend en echt

Adam is taxichauffeur voor ernstig zieken, de meeste zieken hebben een vorm van kanker. Hij brengt ze naar hun behandeling en weer terug. Hij woont bij zijn oma die dementerende is. Zijn droom is om de hoogste vulkaan van de wereld, de Chimborazo in Ecuador te beklimmen, maar ja geen tijd en geen geld.
Jessi is jong, mooi en in het bezit van een tumor bij haar luchtpijp. Haar einde nadert en veel tijd om dromen waar te maken heeft ze niet. Ze vecht voor haar vijfjarige dochter.
Het is duidelijk dat Adam en Jessi verliefd worden, maar hoe ze deze tijd invullen weet je niet. Je weet dat een gezamenlijke toekomst er niet in zit en juist daarom gun je hen als lezer een fijne tijd samen.

Jessi en Adam passen goed bij elkaar. Veel humor, fijne personages en mooie dialogen.
Het woord misschien zette mij aan het denken. Wat is misschien? Wat betekent het?
Bij misschien denk ik vaker aan onmogelijk dan aan mogelijk. Volgens Adam is misschien mogelijk. “Misschien geeft de doorslag tussen mogelijk en onmogelijk, en welke kant het op gaat is afhankelijk van wat we zelf in de waagschaal willen stellen.”
En als iemand met kanker sterft, wat sterft er dan als laatst: de mens, de hoop of de kanker zelf? Zonder hoop?

Ik moet toegeven dat ik van tevoren dacht gewoon een fijne roman te lezen. Dat was het ook, maar het was zelfs nog veel beter. Het boek had nog veel meer inhoud dan ik dacht. Het was mooi.

Het mooie vind ik ook dat een gedeelte van dit boek werkelijkheid is. Hendrik Winter reed zelf jarenlang een kankertaxi. “In de krappe ruimte van de wagen heb ik het lot van veel mensen van heel dichtbij meegemaakt, en geen enkel verhaal heeft me zo geraakt als dat van Jessi Bischoff, die in het echte leven een andere naam had.” Misschien dat het verhaal daarom zo echt aanvoelt en mij raakte.
Een aanrader.