Gelachen geblazen

Mama rijdt iets te hard over een verkeersdrempel. De zwarte sliertcavia vliegt een stukje de lucht in en valt weer in het hooi. Hij zegt er niets van.
'Beetje kalm mam,' zegt Kees. 'Die cavia is geen helikopter.'

Kees wil een hond. Hij heeft een hond nodig. Het moet. Een hond is heel belangrijk.
Hij krijgt alleen een cavia, een langsliertige om precies te zijn. Zo een waar je niet ziet waar zijn voor- en achterkant zit. Geen hond, wel een cavia. Dan maar een cavia met een hondennaam: Hector.

Hector doet alleen nogal weinig behalve af en toe 'Oink' zeggen. Hij lijkt meer op een zwabber. Hector wordt Hector Zwabber. Maar een mannelijke cavia heet een beer. Beer Hector Zwabber werd de naam. Zo'n diertje kun je natuurlijk ook uitlaten, als een poedel, niet dat Kees dat nou echt wil, maar ja toch een soort mini hond. Alleen heeft Beer Hector Zwabber Poedel daar niet zo'n zin in.

Ach, wat zijn naam ook is, Hector is fantastisch en Kees al helemaal. Verschillende thema's komen voorbij, bekeken vanuit de jeugdige ogen van Kees. Fijn dat Anke Kranendonk zo'n vlotte schrijfstijl heeft en makkelijk schrijft, maar veel meer zegt in die zinnen.
Heerlijk, ik heb in ieder geval lekker gelachen, mede door de treffende tekeningen van Sandra Klaassen.