Mensonterend

Pffff, wat een ontzettend goed, rauw, respectvol, hartverscheurend en realistisch boek heeft Cecile Korevaar geschreven na heel veel onderzoek en research.

Er zijn ontzettend veel boeken over de Eerste en Tweede Wereldoorlog geschreven, want dat mogen we niet vergeten. De oorlogen in het Midden-Oosten zijn net zo gruwelijk, verschrikkelijk en mensonterend als de bovenstaande oorlogen. Ergens is het niet fijn dat dit boek er is, want dat wil iets zeggen over de realiteit van het leven van heel veel mensen die daar wonen, leven, overleven. Juist daarom is het wél goed dat dit boek er is, omdat dit de realiteit is van duizenden mensen die in zo’n situatie zitten en deze gruwelijkheden meemaken. Mensen net als wij. In het nawoord is te lezen hoeveel onderzoek Korevaar heeft gedaan en dat uit zich in dit boek.

Op verschillende momenten grijpt het je naar de keel. Ik heb er nauwelijks woorden voor, voor hoe vluchtelingen behandeld, gehaat en genegeerd worden. Dit is geen leven te noemen. Overleven met ergens steeds nog een flintertje hoop, want ooit, ooit zijn ze vrij. Geen luchtalarm, geen bommen, maar veiligheid, vrijheid. En wat is veiligheid en vrijheid dan als je eenmaal in een land bent waar geen oorlog is? Vluchten doen deze mensen echt niet zomaar.

Een raak stuk uit het nawoord (lees het!): Er zijn verbeteringen mogelijk. Maar deze werken alleen als vluchtelingen niet langer worden gezien als potentiële criminelen of terroristen, als indringers, profiteurs of gelukszoekers, of als mensen die niks kunnen. Vluchtelingen zijn mensen met potentie, die bereid zijn hard te werken, mensen die niet zomaar huis en haard verlaten, die het vuur in de rug hadden en geen andere keuze zagen, mensen met goede intenties die graag ook zo behandeld willen worden. Als mensen, zoals wijzelf.
…
Deze mensen hebben recht op hetzelfde als wij, namelijk veiligheid, gezonde leefomstandigheden, erkenning en een toekomstperspectief.

Dank voor het delen van jullie verhaal Michel, Christine en Hasan.