Iedereen wil zo oud worden

Het nieuwe dagboek van Hendrik Groen, getiteld "Zolang er leven is", is een juweeltje. Er zijn wat verwijzingen naar het eerste boek, en volgens dezelfde succesformule is het tweede deel in elkaar gezet. Het treffende dagboek weet de lezer niet alleen aan het lachen te maken en te ontroeren, maar ook bewust te maken van de problemen in de zorg.

De treffend geschreven dagboekfragmenten laten zien hoe het leven in een bejaardentehuis is, zonder saai te worden (iets wat je wel verwacht van de bewoners, want wat hebben zij toch te doen de hele dag?). Zonder zielig over te komen weet Hendrik Groen toch ook de problemen in de zorg, zoals de bezuinigingen, aan te kaarten. Met de nodige zelfspot en humor komen ook de lichamelijke kwalen aan bod. Zoals hij zelf zegt: "er mag niet over worden gezeurd maar wel de spot mee worden gedreven". En dat is exact wat er gebeurd!

De club Omanido klinkt als een hechte groep. De ontroerende vriendschappen voelen levensecht. Zo wil toch iedereen oud worden, omringd door vrienden? Wanneer de club een lid verliest voelde ik ook persoonlijk mee, ik moest net als Groen wat tranen wegslikken. Je lijkt helemaal bij de club te horen door het taalgebruik in het boek: de leden van Omanido worden aangesproken met hun voornamen, terwijl de anderen met alleen de achternamen worden geduid. Dit brengt een gevoel van samenhorigheid met zich mee.

Al met al is dit een prachtig en ontroerend boek, en ik kijk uit naar de roman die Groen belooft in een van de laatste fragmenten!