Verzameling aan karakters als sterkste en zwakste punt

De auteur Carl Hiaasen schrijft al meer dan twintig jaar, en Razor Girl is zijn nieuwste roman voor volwassenen. De titel Razor Girl verwijst naar de roodharige femme fatale die een aanrijding veroorzaakt omdat ze haar bikinilijn aan het scheren is tijdens het autorijden. Dit klinkt als een slechte grap, maar Hiaasen weet het zo te brengen dat het toch geloofwaardig is. De vrouw stelt zich voor als Merry Mansfield en de roman opent net na de aanrijding. Al snel blijkt dat Merry in een complot zit om een aanrijding met de zilvergrijze Buick te veroorzaken, zodat de bestuurder ontvoerd kan worden.

Deze sterke opening van Razor Girl maakt nieuwsgierig, maar het wordt nog beter wanneer blijkt dat Merry de verkeerde auto heeft geramd: ze moest niet de Hollywoodagent Lane Coolman hebben, maar een ander. Lane Coolman kwam naar Florida om zijn cliënt Buck Nance te helpen tijdens zijn landelijke tour. Buck is de hoofdpersoon in een realityshow 'Bayou Brethren', waarin de familie een kippenboerderij houdt. Tijdens zijn show in Florida maakt hij racistische grappen die niet in goede aarde vallen, waardoor hij vlucht en moet onderduiken.

De voormalig rechercheur Andrew Yancy wil een wit voetje halen bij zijn sheriff en besluit op zoek te gaan naar de vermiste realityster. Ook hij heeft zijn eigen problemen: de advocaat Brock Richardson wil de land naast Yancy’s huis kopen en er een grote vakantievilla neerzetten voor hem en zijn verloofde. Ondertussen krijgt Merry een herkansing, en ze gebruikt weer haar bikinilijn-truc om de juiste aanrijding te veroorzaken. Het slachtoffer, Martin Trebeaux, is de eigenaar van een twijfelachtig bedrijf dat zand steelt van een strand om de erosie op een ander strand tegen te gaan.

Naast deze verzameling karakters is er nog een aantal verhaallijnen. Hiaasen heeft in Razor Girl iets te veel zijn best gedaan met het scheppen van de karakters. De bonte verzameling karakters maakt het verhaal interessant: allemaal hebben ze iets vreemds, maar grappigs. Hiaasen speelt met stereotypes en zet zijn karakters goed neer. De vele schakelingen tussen de karakters zorgen voor een snel tempo dat doet denken aan Jennifer Egan’s A Visit From the Goon Squad. Toch is het soms té veel: het wordt verwarrend en de eerste vijftig pagina’s ben je vooral bezig met alle karakters leren kennen. De neiging om het boek neer te leggen wordt hierdoor groter, omdat het opbouwen van een band met de karakters langer duurt.

Desondanks is Razor Girl het wel waard om door te lezen. Naarmate je de karakters leert kennen, ga je ze waarderen. Sommige weten gaandeweg je hart te stelen, zoals Yancy. De verbitterde voormalige rechercheur krijgt gaandeweg een steeds sympathieker karakter, en realityster Buck is niet wie hij lijkt. Toch is het vooral de overvloed aan verhaallijnen en karakters die de boventoon speelt.

Hiaasen is zelf opgegroeid in Florida en weet de sfeer goed neer te zetten in Razor Girl. De roman is beeldend, waardoor het voelt alsof je zo zelf een Amerikaanse diner in kan lopen. Razor Girl transporteert je naar de andere kant van de Atlantische Oceaan wanneer je begint met lezen. De dialogen zijn grappig, bijvoorbeeld wanneer Merry en Yancy het menu bespreken:

Yancy: 'Don’t order the fish.'

Merry: 'But it’s a seafood joint.'

Yancy: 'More like a petri dish with menus. When they say "catch of the day", they mean infection.'

De bonte verzameling karakters is zowel het sterke als het zwakke punt in Razor Girl. Hiaasen weet zijn personages goed te schetsen en alle verhaallijnen zijn perfect uitgewerkt. Toch is het soms een overvloed aan namen en situaties, waarin de karakters elkaar allemaal lijken te ontmoeten in een situatie. Razor Girl heeft een sterk plot en uiteindelijk valt alles op zijn plaats, maar niet voordat je je door de overvloed aan karakters hebt weten te worstelen.