Overvol maar zeker boeiend

De man die leerde bouwen, liefhebben en vernietigen is een goed boek. Het begint heel elitair : 'Als de mens het enige wezen is met een geometrische en rationale geest, waarom vechten de weerlozen dan tegen degene de machtige die goed bewapend is? Waarom nemen enkelen het dan op tegen velen en verzetten de kleinen zich tegen de groten? Ik wee het. Vanwege een enkel woord.'Een opening als deze schept verwachtingen, maar al snel is er ruimte voor zelfreflectie en nuance. Zo speelt Piñol met de verwachtingen van de lezer. Er wordt vaker met de verwachtingen van de lezer gespeeld, door breaking the fourth wall en andere trucs. Soms spreekt Zuví de lezer ook rechtstreeks aan: 'Achter je ligt mijn kat in een verwering bij het vuur. Zie je hoe hij me aankijkt? Zo dus.' Je bent geneigd om om te kijken naar de kat door deze woorden.
Zonder al te veel voorkennis was het verhaal van Zuví in de Spaanse Successieoorlog goed te volgen en je leeft mee met de arme ingenieur. Hij is een aangenaam karakter, ondanks zijn mindere kanten. Je leert van hem te houden en leeft mee met zijn rol in de oorlog.
Als lezer krijg je ook lessen in bouwkunde, Zuví geeft heel veel uitleg over zijn lessen en deze zijn compleet en gedetailleerd. Deze uitleg is vaak verrijkt met afbeeldingen en instructies waar de afbeeldingen ingevoegd moeten worden.
Het verhaal leest als een trein, maar wordt op een gegeven moment te langdradig. Misschien is de Spaanse Successieoorlog mij niet bekend genoeg, maar de een na de andere belegering vindt plaats en wordt heel gedetailleerd besproken. Dit kon soms minder.
Al met al een prachtboek, maar het had zeker korter gemogen.