Halleluja: even realistisch als absurdistisch

Annelies Verbeke doet nog eens waar ze goed in is: kortverhalen schrijven. In haar derde verhalenbundel Halleluja voert de auteur op eigenzinnige wijze vijftien merkwaardige mensen op, die een ding gemeen hebben: ze staan aan een eindpunt en een nieuw begin.

Een alwetende huilbaby, een net vrijgelaten jeugdgevangene, een net in België aangekomen immigrante en een schrijfster die wakker wordt als beer – een knipoog naar Kafka – zijn enkele van de uiteenlopende figuren die Verbeke opvoert. Allen staan ze op een kantelpunt in hun leven.

Toch zijn de kortverhalen van Halleluja niet onder een noemer samen te brengen. Het ene verhaal oogt realistisch, het andere is eerder absurdistisch. De realistische verhalen blijken bovendien vaak ook surreële elementen te bevatten. Het spel dat Verbeke speelt met realiteit en surrealiteit is fantastisch.

Naast kafkaëske verhalen bevat Halleluja ook vertellingen waarin Verbeke actuele, maatschappelijke onderwerpen aansnijdt. Een uitgehuwelijkte vrouw komt voor het eerst in België en moet het alleen zien te redden omdat haar echtgenoot in het ziekenhuis ligt. Een man van Afrikaanse afkomst doet allerlei rotklussen om de kost te verdienen. Verbeke slaagt er wonderwel in om de soms zware thema’s op een luchtige, doch geloofwaardige, manier te brengen. Bovendien veroordeelt ze haar karakters niet, maar laat ze hen gewoon zichzelf zijn.

Als geen ander kan Verbeke karakters op papier tot leven brengen. Ze neemt haar lezer in elk kortverhaal opnieuw op sleeptouw in de wereld van het personage. Aan het einde van elk verhaal blijft zowel de lezer als het personage achter vol vertwijfeling en vragen. De verhalen zijn soms confronterend, maar bootsen zo op een bepaalde manier het echte leven na.