Recensie: Ademloos - Jennifer Niven

Recensie: Ademloos – Jennifer Niven

Soms is het beter om even een nachtje te slapen. Een nachtje te slapen om een verhaal te overdenken. Overdenken, omdat je niet zo goed weet wat je van het einde van een boek moet vinden. Dat is in ieder geval wat ik heb gedaan, nadat ik Ademloos van Jennifer Niven uitlas. De vloer verdween namelijk onder mijn voeten op het moment dat ik van Claude en Miah afscheid moest nemen. Twee personages die ik echt in mijn hart gesloten heb.

‘Zonder iets te zeggen beweeg ik dichter naar hem toe en ga op zo’n manier tegen hem aan liggen dat mijn lichaam precies tegen het zijne past en hij trekt me naar zich toe zodat mijn hoofd op zijn borst en zijn arm om mij heen komt te liggen. “Ik heb je,” zegt hij zo zacht dat ik het bijna mis. “Ik kan je vloer zijn.”’

Claude en Miah, of Claudine en Jeremiah, zijn de twee personages waar dit verhaal om draait. Een verhaal waar ik erg benieuwd naar was, na het zien van de cover en het lezen van de flaptekst. Ademloos. Een cover die zomer schreeuwt en dit boek laat zich ook echt lenen om in het zonnetje gelezen te worden. Helaas ontbrak dat zonnetje hier, maar gelukkig kon dit verhaal mij óók verwarmen.

Ademloos is een heel mooi verhaal. Een mooi verhaal met meerdere lagen. De dunne lijn tussen liefde en verdriet is goed voelbaar, want door het verhaal voel je de worsteling van Claude. Ze worstelt met de vraag hoe liefde ineens kan verdwijnen. Ze worstelt met de vraag of ze zelf kan liefhebben. Bang om de vloer onder haar voeten te voelen verdwijnen.
Dankzij de fijne en soepele schrijfstijl van Jennifer Niven, voelde dit verhaal heel luchtig en helemaal niet zwaar. Daardoor kon ik van een afstandje kijken naar de enorme groei die Claude doormaakte.

‘Waar denk je dat de liefde naartoe gaat als mensen niet meer van je houden? Denk je dat er een of ander autokerkhof of zo is waar alle verloren en afgedankte liefde wordt verzameld?’

Ademloos wordt geschreven vanuit Claude. Een boek geschreven door Claude/Jennifer. Waardoor het verhaal eigenlijk nog meer betekenis krijgt. Doordat je het verhaal leest vanuit Claude, leer je haar heel goed kennen. En Claude is niet perfect, ze heeft haar gebreken. Maar dit weet ze van zichzelf én ze werkt hard aan zichzelf. Dat maakt dat je van Claude gaat houden.

Gelukkig voor Claude ontmoet ze Miah. Een wilde dieren vangende, haaientanden verzamelende, vrijheidschenkende krijger. Tenminste, zo noemt hij zichzelf. Op het eerste gezicht is het een bad boy. Maar een bad boy met een heel klein hartje. Een bad boy met een eigen verhaal. En ook Miah leer je goed kennen, omdat hij zoveel tijd doorbrengt met Claude. Zijn speelse, humoristische opmerkingen zorgen ervoor dat je zelf ook een beetje verliefd op hem wordt. En ik ben blij dat Claude hem ontmoet heeft. Miah is echt een lieverd en met zijn lieve uitspraken zorgde hij ervoor dat Claude weer met beide voeten op de vloer kwam.

‘Kapitein, niet praten met jou terwijl we hier allebei zijn, onder deze hemel, is beter dan welk gesprek met wie dan ook.’

Zoals ik al schreef, heeft dit verhaal meerdere lagen. Tussen de regels door lees je dat alles wat je meemaakt je vormt tot de persoon die je bent. En dat je zelf kiest wie dat is en wat je met je leven wil doen. Dat de vloer soms verdwijnt, maar dat je altijd weer kunt opkrabbelen.
Voor mij neigt Ademloos wel wat richting New Adult, vanwege de levensfase waarin Claude en Miah verkeren. En dat wilde ik toch wel benoemd hebben. Een mooi verhaal. Met een passend einde. Dat weet ik inmiddels, nu ik er een nachtje over geslapen heb. Ik geef het boek 4 sterren.