Lezersrecensie
Recensie: De zachtheid van een kreeft - Laure Manel
Wanneer François, de eigenaar van een manege, een bewusteloze vrouw aantreft bij een rots, besluit hij haar mee naar huis te nemen en te verzorgen. De volgende dag blijkt de vreemdelinge in goede gezondheid te verkeren. Alleen: ze wil niet praten. Ze zegt dat ze Elsa heet, maar weigert verdere vragen te beantwoorden.
François, een verstokte vrijgezel, en Elsa, een rauwe, gekwetste ziel, zoeken naar een manier om samen te leven, waarbij ieder zich geleidelijk aan de ander blootgeeft zonder de geheimen die knagen volledig prijs te geven. Wie is Elsa en voor welk leven is ze op de vlucht?
'Ik ben niets, voor niemand, en zo is het altijd geweest. Ik tel niet mee. Heb nooit meegeteld, ik was niet genoeg, of ik was te veel... maar ik was nooit zoals ik moest zijn. Nooit.'
In 'De zachtheid van een kreeft' volgen we afwisselend de gedachten van de onverschillige, kwetsbare, menselijke en soms norse François - ook wel bekend als een oenige Robin Hood - en van de dubieuze Vreemdelinge Elsa.
Laure Manel heeft een fijne schrijfstijl, als het deinen van het water. Het kabbelt, is beheerst, teder en leest prettig. Als een opkomende zon. Maar tóch kabbelt het soms net iets te veel. Er gebeurt relatief weinig, al zijn de openbaringen groots. Álles doet ertoe.
Beide personages dragen een ontzettend zware rugzak met zich mee en voor mij was het onderscheid tussen beide personages soms lastig te onderscheiden. Soms moest ik echt even kijken van wie ik de gedachten op dat moment volgde.
Het verhaal is mysterieus en de korte hoofdstukken zorgden ervoor dat ik het boek regelmatig oppakte voor het slapengaan - om te ontdekken wat zich achter de beschermende pantsers van François en Elsa schuilhield. Soms deed het mij zélfs een beetje denken aan de Disney klassieker Belle en het Beest.
Het is een verhaal over leven met het verleden, jezelf bevrijden uit de kettingen die je al zo lang belemmeren. Over ontwaken en loslaten. Het leven, ook al is het soms lelijk en moeilijk, is te veel de moeite waard om geleefd te worden. Een mooi verhaal. Een ode aan het leven. ***
'Ons verleden is een deel van wie we zijn. Alles is met elkaar verbonden.'
François, een verstokte vrijgezel, en Elsa, een rauwe, gekwetste ziel, zoeken naar een manier om samen te leven, waarbij ieder zich geleidelijk aan de ander blootgeeft zonder de geheimen die knagen volledig prijs te geven. Wie is Elsa en voor welk leven is ze op de vlucht?
'Ik ben niets, voor niemand, en zo is het altijd geweest. Ik tel niet mee. Heb nooit meegeteld, ik was niet genoeg, of ik was te veel... maar ik was nooit zoals ik moest zijn. Nooit.'
In 'De zachtheid van een kreeft' volgen we afwisselend de gedachten van de onverschillige, kwetsbare, menselijke en soms norse François - ook wel bekend als een oenige Robin Hood - en van de dubieuze Vreemdelinge Elsa.
Laure Manel heeft een fijne schrijfstijl, als het deinen van het water. Het kabbelt, is beheerst, teder en leest prettig. Als een opkomende zon. Maar tóch kabbelt het soms net iets te veel. Er gebeurt relatief weinig, al zijn de openbaringen groots. Álles doet ertoe.
Beide personages dragen een ontzettend zware rugzak met zich mee en voor mij was het onderscheid tussen beide personages soms lastig te onderscheiden. Soms moest ik echt even kijken van wie ik de gedachten op dat moment volgde.
Het verhaal is mysterieus en de korte hoofdstukken zorgden ervoor dat ik het boek regelmatig oppakte voor het slapengaan - om te ontdekken wat zich achter de beschermende pantsers van François en Elsa schuilhield. Soms deed het mij zélfs een beetje denken aan de Disney klassieker Belle en het Beest.
Het is een verhaal over leven met het verleden, jezelf bevrijden uit de kettingen die je al zo lang belemmeren. Over ontwaken en loslaten. Het leven, ook al is het soms lelijk en moeilijk, is te veel de moeite waard om geleefd te worden. Een mooi verhaal. Een ode aan het leven. ***
'Ons verleden is een deel van wie we zijn. Alles is met elkaar verbonden.'
1
Reageer op deze recensie