Lezersrecensie
Recensie: Lost Lake 1 - De laatste sterren aan de hemel - Kate Hewitt
Het leven van Alex bevindt zich op een kantelpunt: haar man is zijn baan kwijt, er is beslag gelegd op hun huis, en de ooit zo hechte band met haar drie kinderen is zo goed als verbroken. Nu ze nergens anders naartoe kunnen, trekt het gezin zich terug in het huisje van Alex’ ouders aan een meer diep in de bossen. Het lijkt de hemel op aarde: kilometers ver is er niets anders te vinden dan dennenbomen. Geen buren, geen lawaai, geen stress.
Dit is de ideale omgeving om de familiebanden te herstellen, tot het onvoorstelbare gebeurt. Alex en haar gezin worden afgesloten van de buitenwereld doordat het land door een nucleaire aanval in complete chaos wordt gestort. Is hun band sterk genoeg om samen deze catastrofe te doorstaan?
'Het gaat er niet om dat je slaagt, maar dat je bereid bent het te proberen, te falen en het dan opnieuw te proberen.'
Het is november. Kate Hewitt brengt je naar Lost Lake. Liggend in de afgelegen bossen van Ontario, Canada. Een plek waar je kunt zwemmen, kanoën en vissen. Waar je epische spelletjes monopoly kunt spelen en marshmallows roosteren in het vuur. Het meer zilver glinstert onder het maanlicht. Een idyllische plek die je zo voor je ziet, dankzij de prettige en beschrijvende schrijfstijl van Hewitt. Haar woorden hebben een lading, een bepaalde diepgang, waarin ik mezelf kon verliezen. Waardoor ik alles om me heen even vergat.
De tijd tikt door. December breekt aan. Wat was, is niet meer. Een nieuw tijdperk. Een tijd die doet denken aan Armageddon, The Day After Tomorrow, I am Legend en The Walking Dead. Maar dan zonder de zombies. Een dystopische wereld. Eentje waarvan je hoopt dat die nooit werkelijkheid wordt.
Maar in die wereld leren we Alex en Daniel kennen. Worstelend tussen wanhopige hoop en bange twijfel. Dit verhaal heeft álles. Cliffhangers, levensechte personages, spanning. Het gaat over overleven. Overléven. Over vriendelijkheid, vertrouwen, vriendschap, bevroren verdriet en gevonden én gekozen familie. Een verhaal over hoop. Een Aanrader. *****
'Een rilling van angst overvalt me, samen met het brandende vuur van vastberadenheid. Ik ben bang, maar ook dapper.'
Dit is de ideale omgeving om de familiebanden te herstellen, tot het onvoorstelbare gebeurt. Alex en haar gezin worden afgesloten van de buitenwereld doordat het land door een nucleaire aanval in complete chaos wordt gestort. Is hun band sterk genoeg om samen deze catastrofe te doorstaan?
'Het gaat er niet om dat je slaagt, maar dat je bereid bent het te proberen, te falen en het dan opnieuw te proberen.'
Het is november. Kate Hewitt brengt je naar Lost Lake. Liggend in de afgelegen bossen van Ontario, Canada. Een plek waar je kunt zwemmen, kanoën en vissen. Waar je epische spelletjes monopoly kunt spelen en marshmallows roosteren in het vuur. Het meer zilver glinstert onder het maanlicht. Een idyllische plek die je zo voor je ziet, dankzij de prettige en beschrijvende schrijfstijl van Hewitt. Haar woorden hebben een lading, een bepaalde diepgang, waarin ik mezelf kon verliezen. Waardoor ik alles om me heen even vergat.
De tijd tikt door. December breekt aan. Wat was, is niet meer. Een nieuw tijdperk. Een tijd die doet denken aan Armageddon, The Day After Tomorrow, I am Legend en The Walking Dead. Maar dan zonder de zombies. Een dystopische wereld. Eentje waarvan je hoopt dat die nooit werkelijkheid wordt.
Maar in die wereld leren we Alex en Daniel kennen. Worstelend tussen wanhopige hoop en bange twijfel. Dit verhaal heeft álles. Cliffhangers, levensechte personages, spanning. Het gaat over overleven. Overléven. Over vriendelijkheid, vertrouwen, vriendschap, bevroren verdriet en gevonden én gekozen familie. Een verhaal over hoop. Een Aanrader. *****
'Een rilling van angst overvalt me, samen met het brandende vuur van vastberadenheid. Ik ben bang, maar ook dapper.'
1
Reageer op deze recensie
