Recensie: Een eerlijke leugen - Tarryn Fisher

Rainy woont sinds een jaar samen met haar vriend Grant op de top van Tiger Mountain: een afgelegen plek, omringd door weelderig gebladerte. Voor Rainy is het een toevluchtsoord: een plek waar ze geen last heeft van de herinneringen die haar ’s nachts wakker houden.

Als ze door de Tiger Mountain-vriendinnengroep wordt uitgenodigd voor de jaarlijkse 'meidenreis' stemt ze met tegenzin in. Ze gaan namelijk naar Las Vegas en daar is het een stuk moeilijker om de herinneringen te ontwijken.

Wanneer Braithe, een van de vriendinnen uit de groep, op een avond niet terugkeert op haar hotelkamer en Rainy een bericht krijgt dat vanaf Braithes telefoon is verzonden, zit er voor Rainy niets anders op dan haar verleden onder ogen te komen. En dan vindt een reeks bloedstollende en schokkende gebeurtenissen plaats...

'Kinderen moeten boeten voor de zonden van hun ouders.'

Heilige moeder der eenarmige bandieten! Dit was me nog eens een bijzondere leeservaring. Ik ben he-le-maal murw geslagen. Compleet van mijn à propos. Flabbergasted. En elke andere term die we ervoor kunnen bedenken. Dit verhaal is mindblowing, maar ik weet nog niet of dit iets goeds óf iets slechts is.

Laat ik vooropstellen dat dit géén slecht verhaal is. Maar het is absoluut niet wat ik verwacht had toen ik de flaptekst las. De flaptekst dekt namelijk de inhoud van dit verhaal niet. Ja, in grote lijnen. Maar eer we daar aanbeland zijn, is het aantal nog te lezen bladzijden al gereduceerd tot 1/3e van het boek.

Het boek waar ik maar lastig mijn weg in kon vinden. Het verhaal kwam traag op gang en ik moest wennen aan de schrijfstijl. Een schrijfstijl net zo wiebelig als een eierdooier. Het voordeel daarvan? Een eierdooier krijgt een vaste substantie naarmate de temperatuur stijgt. En de spanning in dit boek deed de temperatuur lang-zaam stijgen. Ik wende eraan en sloeg bladzijde na bladzijde om.

Toen en nu wisselden elkaar af. Herinneringen aan wie Rainy vroeger geweest was, of wie ze morgen zou zijn.
Met deze meidenreis meegaan was een vergissing van epische proporties. A hell of a ride. Maar eentje die ík niet had willen missen. ***