Heerlijke zomerse feelgood

In Onder een roze hemel neemt Jenny Colgan je mee naar Carso, een zonovergoten kustplaatsje waar het leven zo traag voortkabbelt dat zelfs je stress er op vakantie gaat. Het verhaal volgt Gertie, een vrouw die zó vergroeid is met haar routine dat je haar bijna zou willen wakker schudden, ware het niet dat Colgan dat zelf op prachtige wijze doet.

Gertie is geen typische heldin. Ze is stil, innemend en dol op breien en eerlijk? Ik had nooit gedacht dat een bol wol en een paar oude schoolvriendinnen zo’n impact konden hebben op iemands leven. Maar tijdens een onverwachte reünie wordt Gertie uitgedaagd om zich af te vragen: wat als je wél verandert? Wat als je jezelf toestaat om het onbekende toe te laten?

Haar persoonlijke groei is geen Hollywood transformatie met confetti en een dansnummer aan het eind, maar juist klein, teder en ontzettend herkenbaar. Soms wil je haar een schop onder d’r kont geven, soms een dikke knuffel. En af en toe dacht ik: oké, Gertie, nu even doorpakken hoor. Maar dat maakt haar alleen maar menselijker.

Colgans schrijfstijl is een warm bad. Ze schrijft alsof ze je een versgebakken scone aanbiedt en ondertussen zachtjes een dekentje over je heen legt. Haar zintuiglijke details maken dat je de zee hoort ruisen. En eerlijk: als er ooit een breiclubje met cocktails en een uitzicht op zee komt, meld ik me meteen aan.

Wat dit boek voor mij zo sterk maakt, is hoe het je laat nadenken over je eigen patronen. Zonder belerend te zijn, nodigt het je uit om te dromen. Om stil te staan. Of, als je daar nog niet klaar voor bent, om gewoon lekker mee te dobberen op het warme ritme van Carso.

Onder een roze hemel is feelgood met inhoud, niet mierzoet, maar met precies genoeg pit om je te laten glimlachen én reflecteren. Perfect voor op een strandbedje, een balkonnetje, of gewoon onder een dekentje met een mok thee en een ‘do not disturb’-bordje op je deur.