Typisch Beckett edoch zo bekeken toch niet helemaal

Beckett...de man die de onleesbaarheid tot nobelprijsniveau optilde. Wie de trilogie Molloy, Malone sterft en Naamloos heeft gelezen, weet aan wat zich te verwachten. In dit vroegere werk is de totale onleesbaarheid zoals in Naamloos nog ver weg. Maar het typische Beckett universum is reeds aanwezig. In een gefragmenteerde fabulatie worden wij mee genomen in een queeste van twee mannen. Vermakelijke kolder voor wie het zich visueel kan voorstellen. Met een dergelijke diepgang echter dat het falen van het menselijke weten een diepe indruk nalaat op de lezer. De moeilijkheden, ja zelfs de onmogelijkheid van de menselijke interactie, tot een ongekend hoogtepunt gebracht in Wachten op Godot is in deze roman reeds duidelijk aanwezig. Ook het onvermogen om te gaan met verlies en de totale verwarring dat dat met zich meebrengt is een duidelijk thema van dit boek.
En ja...er is ook nog enige actie in het boek.
Beckett heeft een eigen universum in zijn boeken. U houdt ervan of niet. Voor mij was het genieten van de eerste letter tot de laatste. Het einde is eerder onverwacht en verrassend, maar leuk voor een Beckett liefhebben. Over enkele dagen verspreid, de versplinterde fragmentatie van menselijke armoede in alle betekenissen van het woord, bij elkaar puzzelen was een van de lees-hoogtepunten van dit jaar tot hier toe. Moeilijk, terugbladerend herlezen, checken, opzoeken...maar oh zo belonend. Mocht elk boek maar zo zijn, er zouden heel wat bomen minder zinloos tot papier vermalen zijn.